A/N: Dedic ko ito sayo, dahil ikaw ang unang ngcomment na nakavibes ko. Heheheh sana di ka magbago. Mwaaaaaa :*
Oh, ayan breakeven :)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
I ran kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. I don’t care kung pinagtatawanan man ako ng ibang tao. If nakikita nila akong umiiyak. I just want to escape that scene. I want to breathe. I want to forget everything that I’ve witnessed. I wanted to forget that JC had just betrayed me. How could he? All the love that I gave nasayang lang? Ouch!
Lumabas ako ng campus. I don’t want to be humiliated more sa loob ng campus. At katulad ng mga telenobela na pag nalulungkot ang bida, nalulungkot din ang langit kaya naman umulan. Nakikiramay. Pero I don’t care pa rin. Buti nga yun di makita ng mga tao na umiiyak ako. Iisipan na lang nila na sira na ulo ko dahil nagpapaulan ako.
Nakarating ako sa isang park. Naupo ako sa bench. And cried myself out hanggang sa wala na akong maiyak. Basang basa na ako. At nararamdaman ko na din ang lamig. Unti unti na din tumitila ang ulan. I feel so numb. Na parang lahat ng lakas, emotions, feelings at kung ano man meron ako ay nawala. Mga isang oras ata akong nakatulala lang sa kawalan. Baliw na ata ako.
May biglang tumabi sa akin at pinayungan ako. Guess nyo kung sino?
si JC.
JC: Ihahatid na kita sa inyo.
He offered his hand but hindi ko kinuha. Tumayo na lang ako at naglakad kasama siya. I don’t know. Ngayong nagkita kami ulit. I can’t even call him by his name. I feel so empty towards him. I can’t even cry. Dahil siguro naubos na ang luha ko. Naglakad kami papunta sa kotse niya ng walang imik. Binuksan niya ang pinto ng kotse. He’s still the same. Gentleman. The difference is that he is not anymore mine. Sumunod nlng ako sa kanya dahil wala naman akong magawa eh.
Hinatid niya ako hanggang sa bahay. Buong byahe wala kaming imik sa sasakyan. Ayokong magsalita. Baka umiyak lang ako. Ayoko nang umiyak. Too many tears have been shed for a single guy. Eh, hindi ko naman alam kung worth it ba tung pag-iyak ko sa kanya.
Nung nasa harap na kami ng gate I waited for him to open the door for me. But then I realized that wala na ako sa posisyon na mag expect ng mga ganung bagay from him so I started to reach out for the door.
JC: Loves, I am sorry….
I looked at him blankly and he is crying.. Should I be happy na nasasaktan din siya sa nangyayari? No. Huwag kang ma touch sa iyak-iyak nya Kath!
I should be happy kasi I’m not the only one who’s suffering, that we’re even or maybe I’m winning.
But why do I feel like I’m losing?
Why do I feel like everything was taken away from me?
Na bawat patak ng luha niya something very essential na part ng buhay ko that I’m trying to hold on to ay kinukuha.
He reached for the my hand na may hawak ng door knob.
JC: Loves, I don’t want it to end this way.
Sabi niya umiiyak pa din.
I looked at his hand na humahawak sa kamay ko and looked at him.
There is no other way JC.
JC: Kathreen… ayoko. Gaahhhhd bakit mas lalo akong nasasaktan?
Binawi ko ang kamay kong hawak niya and opened the car door. I should be strong.
Before I stepped out his car, I heard him sob at hinampas ang manibela ng kotse.
I closed the door at pumasok sa gate namin.
Goodbye, honey.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Comment naman kayo sa mga opinions niyo at reactions :)
Salamat.
