Feel the Rush (greek)

Κεφάλαιο 9 ~ Harry?

Elena's POV

'Πατούσα το γκάζι..
Ενιωθα τον άνεμο να ανεμίζει στα μαλλιά μου..
Δυνατές φωνές..
Ανδρεναλίνη.

Και ξαφνικά πόνος.
Ένιωθα τα κόκκαλά μου να σπάνε.

Κάποιος φώναζε το όνομα μου αλλά δεν ήμουν σε θέση να τον κοιτάξω. Άρχισα να ταρακουνιέμαι..ο πόνος ήταν αφόρητος..'

"ΕΛΕΝΑ! ΞΥΠΝΑ! ΕΦΙΑΛΤΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!" 
Αυτή η φωνή ήταν οικεία.
"ΜΕ ΑΚΟΥΣ;"
Μαμά; Μα πως; 
Και μετά από ένα ακόμα τράνταγμα άνοιξα τα μάτια μου και ξαφνικά βρισκόμουν στο δωμάτιο μου λουσμένη στον ιδρώτα και την μαμά μου με μια ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπό της να σκύβει από πάνω μου. 
"Συγνώμη που σε αναστάτωσα..Ένας απλός εφιάλτης ήταν. Ηρέμησε και σταμάτα να με ταρακουνάς."
"Μην ζητάς συγνώμη δεν έγινε κάτι. Πάλι εφιάλτης ήταν;"
"Ναι..κατέβα κάτω και σε λίγο έρχομαι για πρωινό."
"Εντάξει γλυκιά μου. Αν χρειαστείς κάτι φώναξέ με." είπε και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Από εκείνη τη νύχτα του ατυχήματος έβλεπα τον ίδιο εφιάλτη. Οδηγούσα και μετά πόνος. Χωρίς αιτία - δεν χτυπούσα πουθενά. Αλλά πονούσα πολύ! Όσο περνούσε ο καιρός οι εφιάλτες μειώθηκαν αλλά κάθε φορά επέστρεφαν ακόμα χειρότεροι. 
Ακόμα ζαλισμένη σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Πλήθυκα και ντύθηκα γρήγορα για να κατέβω για πρωινό. Κάθε φορά που δεν ένιωθα καλά το φαγητό ήταν εκεί για 'μένα. Δεν με κορόιδευε και άκουγε τα πάντα.. εντάξει υπερβάλω αλλά μόλις ξύπνησα εντάξει;

Κατέβηκα τη σκάλα και βρήκα τους γονείς μου να κάθονται στην μεγάλη τραπεζαρία η οποία ήταν γεμάτη από πιάτα με διάφορα σνακ πάνω. Είχαμε μαγείρισσα στο σπίτι και δεν το γνώριζα; Η μητέρα μου δεν θα έκανε ποτέ τέτοια προσπάθεια και ο πατέρας μου με την κουζίνα έχουν ..κακή σχέση.

"Που τα βρήκατε όλα αυτά;" ρώτησα.
"Αποφάσισα ότι μια καινούργια αρχή συνοδεύεται και από καινούργιες συνήθειες. Οπότε τηλεφώνησα στη γιαγιά σου και την ρώτησα σχετικά με το 'ιδανικό πρωινό'. Και να το αποτέλεσμα. Κάτσε να φας και να μου πεις τη γνώμη σου!" απάντησε η μητέρα μου.
Χωρίς να απαντήσω έκατσα και γέμισα το πιάτο μου με ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Αφού τα έφαγα όλα γύρισα στην μητέρα μου με σοβαρό ύφος:

"Μαμά.." της είπα και με κοίταξε με ανήσυχο βλέμμα. Ξέρει πόσο σημαντικό είναι το φαγητό για 'μένα.
"Είμαι περήφανη για 'σενα." της είπα και ξαναγέμισα το πιάτο μου. Ήταν όλα καταπληκτικά. Δεν περίμενα ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο και νομίζω ότι την αγαπώ λίγο παραπάνω τώρα. 
"Χαίρομαι που σου άρεσε. Τελείωνε όμως τώρα γιατί σήμερα είναι η τελευταία μέρα που καθόμαστε. Ο πατέρας σου θα φύγει σε λίγο για να τακτοποιήσει κάποια θέματα και εμείς πρέπει να ξεπακετάρουμε. Δεν νομίζω να μας μείνει χρόνος για καθισιό!" είπε.
"Μα..πρέπει να μας μείνει χρόνος! Σας  είπα ότι σήμερα θα έρθει ένας φίλος μου! Δεν το θυμάστε;" ρώτησα εγώ ανήσυχα.
"Φυσικά και το θυμόμαστε και για αυτό θα βοηθήσεις την μητέρα σου με το σπίτι αν θες να πραγματοποιηθεί αυτή η 'πολυαναμενόμενη' επίσκεψη." απάντησε ο πατέρας μου.
"Καλά καλά! Αλλά μέχρι τις 7 πρέπει να έχουμε τελειώσει και εσύ μπαμπά να είσαι σπίτι. Θέλω να είστε και οι δύο εδώ."
"Έλενα είσαι σίγουρη ότι αυτό το αγόρι είναι απλά φίλος σου;" είπε πειραχτικά η μητέρα μου.
"Ναι μαμά φίλος μου είναι! Αλλά με το να απαντάω σε ηλίθιες ερωτήσεις χάνουμε χρόνο οπότε καλύτερα να μην χαζολογάμε και να ξεπακετάρουμε. Άντε άντε!" είπα και σηκώθηκα μη έχοντας όρεξη για ερωτήσεις.