Feel the Rush (greek)

Κεφάλαιο 10 ~ School

Mike's POV

Ο μόνος λόγος που πήγα σήμερα στην Λιζ ήταν για να αφήσω τον Λίαμ αφού το αυτοκίνιτό του είχε πάθει μια βλάβη και οι γονείς του δεν τον άφηναν να δανειστεί ένα από τα 10 αμάξια τους. Τι άλλο θα ακούσω. Φυσικά ο φίλος μου με πήρε με το ζόρι μέσα στο σπίτι της καινούργιας του κοπέλας για να τα βρούμε. Και έτσι κάναμε. Ευτυχώς η Λιζ δεν περίμενε να της ζητήσω συγνώμη γιατί εννοείται πως δεν θα το έκανα.

Αλλά που τέτοια τύχη να κυλήσουν όλα ομαλά; Με το που βγήκα έξω από το σπίτι της για να φύγω είδα τον Στάιλς και την Έλενα στην άκρη του δρόμου να γελάνε και να μιλάνε. Και σαν να μην έφτανε αυτό αγκαλιαζόντουσαν κιόλας! 

Μόλις έφυγε ο Στάιλς την πλησίασα και της μίλησα. Ήμουν νευριασμένος και δεν θα κατάπινα τον θυμό μου. Δεν είχα μάθει να λειτουργώ έτσι. Αφού λοιπόν είχαμε μια αρκετά έντονη συζήτηση έφυγα ακόμα πιο θυμωμένος από πριν της μιλήσω. Και δεν την σκέφτηκα για το υπόλοιπο της μέρας.. και αυτό γιατί; Γιατί πήγα να τρέξω. Νίκησα αρκετούς 'ερασιτέχνες' και το μυαλό μου ηρέμησε. Επέστρεψα λοιπόν σπίτι για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά χωρίς μια κοπέλα δίπλα μου - κάτι πολύ παράξενο για 'μένα.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα από την Μάρια, την υπηρέτριά μας. Σιγά μην γλίτωνα από το σχολείο ποτέ! Και είχα το προαίσθημα πως σήμερα θα ήταν πιο απαίσιο απ' ότι συνήθως εξαιτίας την καινούργιας. Αλλά δεν θα άφηνα να φανεί ο εκνευρισμός μου γιατί αυτός δεν θα ήταν τρόπος να αποκτήσω ξανά την αξιοπρέπεια μου, η οποία είχε καταπατήθει από μια καινούργια κοπέλα και το αυτοκίνιτο του Στάιλς.

Ντύθηκα και κατέβηκα στην υπερπολυτελή κουζίνα μας. Το τραπέζι ήταν όπως πάντα γεμάτο με καλούδια αλλά όλα αυτά προορίζονταν αποκλειστικά για εμένα καθώς ο πατέρας μου έλειπε. Η σκέψη αυτή σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες μου έκοψε την όρεξη, οπότε άρπαξα την τσάντα μου και έφυγα για το σχολείο.

Μετά από λίγο είχα φτάσει κάνοντας φιγούρα όπως πάντα. Το αυτοκίνιτό μου με κατεβασμένα παράθυρα και μουσική στην διαπασόν. Δεν χρειάστηκαν παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα για να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Όλοι οι μαθητές γυρνούσαν το κεφάλι τους σε αναζήτηση της ξαφνικής αναστάτωσης και μόλις με έβλεπαν με έδειχναν ο ένας στον άλλον. Φυσικά και συζήταγαν για τα γεγονότα του Σαββάτου αλλά τους αγνόησα πλήρως. 
Μόλις κατέβηκα από το αμάξι μου, ο Λίαμ, ο Λούις, ο Νάιαλ και ο Ζέυν με πλησίασαν και με χαιρέτησαν. Η προσοχή των μαθητών ήταν ακόμα στραμμένη στην πιο 'κουλ' ομάδα του σχολείου. Μέχρι που ο ήχος μιας μηχανής τράβηξε την προσοχή από πάνω μας.