Feel the Rush (greek)

Κεφάλαιο 16 ~ The Date. {part 2}

Να σημειώσω ότι τα POV's από εδώ και πέρα θα είναι κυρίως της Έλενας. Θα υπάρχουν μπόλικα του Μάικ και μερικά του Χάρρυ φυσικά. Σε αυτό το κεφάλαιο θα υπάρχουν και τα τρία!

Elena's POV.

Η διαδρομή ήταν μικρή και φτάσαμε γρήγορα στον προορισμό που είχε επιλέξει ο Χάρρυ για το τόσο σημαντικό ραντεβού μας. Βγήκα από το αυτοκίνητο και ..όοοοχι. Αποκλείεται να είναι αλήθεια. Μου κάνει πλάκα.

"Σ' αρέσουν τα λούνα παρκ;" ρώτησε χαμογελώντας.
"Φυσικά και δεν μ' αρέσουν!" του απάντησα και μια έκφραση ανησυχίας εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.
"ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ!" ούρλιαξα. Αμέσως τον άρπαξα από το χέρι και τρέξαμε μέχρι την είσοδο της τεράστιας έκτασης γεμάτης με χαρά. 

Η πραγματικότητα είναι ότι τα λούνα παρκ τα λατρεύω από μικρή. Είναι γεμάτα από ανθρώπους, μουσική, φασαρία, παιχνίδια, μαλλί της γριάς και ζαχαρωτά..αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει αφού κανείς δεν του δίνει σημασία. Μπορείς να είσαι όποιος θες, να βγάλεις τις μάσκες που φοράς μπροστά σε φίλους και γονείς και να διασκεδάσεις. Αυτοί είναι και οι λόγοι που λατρεύω τόσο πολύ αυτά τα πάρκα. Είχα χρόνια βέβαια να έρθω σε ένα και σήμερα που μου δόθηκε η ευκαιρία θα την εκμεταλλευτώ και θα τα περάσω υπέροχα.

«Πάμε στα συγκρουόμενα!» του είπα φωναχτά για να με ακούσει μέσα στις τσιρίδες και στην δυνατή μουσική.
Γελώντας πήγε να βγάλει μάρκες για όλα τα παιχνίδια και επέστρεψε μετά από λίγο για να πάμε στον ειδικό χώρο για τα αυτοκινητάκια. Εγώ διάλεξα ένα μαύρο με μπλε γραμμές και ο Χάρρυ.. ένα ροζ. Μήπως πρέπει να ανησυχώ για το ότι δεν με εξέπληξε καθόλου και το περίμενα;

Τα περάσαμε υπέροχα και δοκιμάσαμε όλα τα παιχνίδια. Μπήκαμε σε κάμποσα τρενάκια (στο τρενάκι του τρόμου ο σγουρομάλλης κατατρόμαξε και ούρλιαζε σαν κοριτσάκι), σε κάποια παιχνίδια μέσα στο νερό, σε άλλα πιο extremeκαι τέλος κάναμε και κάποια arcadeόπως σκοποβολή, ένα παιχνίδι που έπρεπε να ρίξεις κάτω τα τενεκεδάκια, ψάρεμα με πλαστικά καλάμια και πλαστικά ψάρια κ.ά. Στην σκοποβολή τον νίκησα μάλιστα και του χάρισα ένα ροζ καγκουρό που κέρδισα. Έπρεπε να δείτε πόσο καταχάρηκε.

Αφού τελειώσαμε και με αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα γύρω γύρω από το πάρκο.
«Η έκπληξη τελικά ήταν υπέροχη.» του είπα.
«Ποια έκπληξη;» ρώτησε απορημένος.
«Το να έρθουμε εδώ αντί για φαγητό που είχες πει.» του απάντησα.
«Χαχαχα μα δεν είναι αυτή η έκπληξη μικρή.» είπε όταν είχαμε πλέον φτάσει στον πίσω μέρος την ρόδας και κοιτούσαμε τη θέα της φωταγωγημένης πόλης πιο κάτω. Οι μόνοι που ήταν εκεί ήταν κάτι παιδιά στις σκιές που κοιτούσαν και αυτά τη θέα.
«Θυμάσαι που μου είχες πει πόσο σου λείπει το σπίτι και οι φίλοι σου;» ρώτησε ο Χάρρυ.
«Ναι θυμάμαι. Αλλά δεν νομίζω να με πας σπίτι γιατί είναι κομματάκι δύσκολο.» του είπα.
«Πράγματι είναι δύσκολο να πάω εσένα σπίτι. Αλλά δεν ήταν δύσκολο να φέρω το σπίτι εδώ.» είπε και χαμογέλασε.
«Τι εννοείς;» ρώτησα αλλά αντί να μου απαντήσει γύρισε και κοίταξε την παρέα παιδιών πιο πέρα, οι οποίοι άρχισαν να βγαίνουν από τις σκιές και να μας πλησιάζουν. Σιγά σιγά άρχισα να ξεχωρίζω τα πρόσωπά τους.