Feel the Rush (greek)

Κεφάλαιο 18 ~ What now?

Ο λόγος που έχω 2 μήνες :( να ανεβάσω είναι ότι είμαι πνιγμένη στο διάβασμα! Με το ζόρι προλαβαίνω αυτά και τις προπονήσεις οπότε μέχρι να τελειώσουν τα σχολία και τα φροντηστήρια για Χριστούγεννα θα είναι δύσκολα.. Το ίδιο και μετά τα Χριστούγεννα. Οπότε να μην περιμένετε γρήρορα updates. Σας παρακαλώ όμως να μην παρατήσετε αυτήν την ιστορία για αυτόν τον λόγο! Μόλις βρίσκω ευκαιρία θα ανεβαίνει καινούργιο κεφάλαιο <3 Αν και να ξέρετε θα είναι μικρά.
Επίσης έχω μια ιδέα για μια καινούργια ιστορία που αν είναι θα ανέβει τα Χριστούγεννα! Stay tuned :D

Εlena's POV

 Η Κυριακή πέρασε χωρίς να το καταλάβω και ξαφνικά ξύπνησα Δευτέρα πρωί απο τις φωνές του μπαμπά μου που μου έλεγε ότι θα αργήσω στο σχολείο. Που να ήξερε όμως ότι δεν ήθελα να πάω καν σχολείο; Θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τον Μάικ και αυτή ήταν μια σκέψη που δεν μου άρεσε καθόλου. Όχι ότι δεν είχα ξαναφιλήσει αγόρια..έχω κάνει πολύ περισσότερα..αλλά ποτέ δεν ένιωσα τίποτα για κανέναν από αυτούς. Ο μόνος που με είχε κάνει να νιώσω αγάπη ήταν ο Στάιλς. Αλλά χωρίς λόγο τον έχασα.. Και δεν ήταν ο μόνος που χάθηκε χωρίς λόγο..Τέλος πάντων δεν είναι ώρα για τέτοια! Μυρίζω τηγανίτες στην κουζίνα.. Μπορώ να τις φάω να ετοιμαστώ για το σχολείο και να κάνω κοπάνα. Δύο σε ένα. Σιγά την μεγάλη έκπληξη να χάσω εγώ σχολείο. Σηκώθηκα λοιπόν και αφού ετοιμάστηκα κατέβηκα στην κουζίνα. 
"Μικρή φεύγω για την δουλεία.. Εγώ και η μητέρα σου θα αργήσουμε και σήμερα! Έχει φαγητό στο ψυγείο!" είπε ο πατέρας μου καθώς έβγαινε από την πόρτα.
"Δεν είμαι μικρή!" ούρλιαξα αλλά δεν πήρα απάντηση.
Έκανα υπεράνθρωπη προσπάθεια να μην καταβροχθίσω τις τηγανίτες. Αλλά δεν τα κατάφερα. Σε 2 λεπτά είχα τελειώσει οπότε μιας και δεν είχα τίποτα να κάνω στο σπίτι αποφάσισα να πάω καμιά βόλτα με την μηχανή. Την έβγαλα από το γκαράζ και ξεκίνησα να φύγω αλλά προς κακή μου τύχη το κάρμα λειτούργησε για άλλη μια φορά. Η Λιζ βγήκε από το σπίτι της ακριβώς εκείνη τη στιγμή και ήρθε προς το μέρος μου.
"Σε περίμενα τόση ώρα! Είμαι σίγουρη ότι δεν θα πας σχολείο έτσι;" ρώτησε.
"Μα πώς σου ήρθε αυτό στο μυαλό; Δεν έχω κάποιον λόγο να μην θέλω να πάω!" απάντησα.
"Ωραία τότε δεν θα έχεις πρόβλημα να πάρεις και εμένα μαζί σου έτσι;" μου είπε με εκδικητικό χαμόγελο. Karma is a bitch.
"Μα εσύ φοβάσε τις μηχανές." 
"Πάμε.σχολέιο.τώρα." είπε επιτακτικά. Ανέβηκε πάνω (με μια φοβισμένη έκφραση) και ξεκινήσαμε.

Σε λίγο χρόνο είμασταν στο σχολείο θέλοντας και μη. Το γνωστό τσούρμο 'θαυμαστών' μαζεύτηκε γύρω μου αλλά τους έδιωξα με ένα αγριεμένο βλέμμα. Σε λίγα λεπτά θα περνούσα μπροστά από τον Μάικ και έπρεπε να είμαι έτοιμη ψυχολογικα.
"Μην ξεχνάς ποια είσαι. Είσαι η Έλενα Τέιλορ. Μην αφήσεις ένα αγοράκι να σου χαλάσει την φήμη που έχεις. Έχεις κάνει πολύ χειρότερα πράγματα στη ζωή οσυ ορισμένα από τα οποία θα σε έκλειναν ισόβια στη φυλακή αν σε έπιαναν. Δεν φοβάσαι από κάτι τέτοιο." έλεγα στον εαυτό μου. Και τότε κατάλαβα ότι είχα αφήσει τις ασπίδες μου να πέσουν. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω τον κάθε Μάικ να με γελοιοποιήσει. Είμαι η Έλενα Τέιλορ που να πάρει. 

Φτάσαμε μπροστά στην πόρτα του λυκείου. Χωρίς να το σκεφτώ μάζεψα όλη την αυτοπεποίθηση που είχα και μπήκα μέσα. Περπατήσαμε στον διάδρομο και φτάσαμε στα ντουλαπάκια μας. Αλλά δεν ήταν στο δικό του. Η παρέα του ήταν παραπέρα και ούτε εκεί τον έβλεπα. Μου έφυγε ένα βάρος αλλά ψιλοανησύχησα. Δεν θα δώσω σημασία όμως. 

Οι πρώτες ώες πέρασαν με τον γνωστό βαρετό τρόπο. Σε κάποια φάση βαρέθηκα και είπα να κάνω καμιά βόλτα γύρω από το σχολείο. Μόλις έστριβα σε μια γωνία πίσω από το γυμναστήριο που δεν υπήρχε ψυχή άκουσα μια καταθλιπτική μουσική. Όσο πλησίαζα άκουγα πιο καθαρά ένα γκοθ συγκρότημα. Και συγχαρητήριά μου! Ήμουν εκεί που σύχναζαν τα πρεζόνια. Τους είδα όλους να κάθονται σε κάτι σκαλάκια ή με την πλάτη στον τοιχο κοιτώντας το άπειρο. Είχα βρεθεί σε τέτοια κατάσταση αλλά φρόντιζα να έχω μια αξιοπρέπεια. Πίσω απο κάτι σίδερα είδα κάποιον να κάθεται με ένα τσιγάρο στο χέρι, μαύρη κουκούλα που κάλυβε το πρόσωπό του και ..χτύπαγε στο πόδι του στον ρυθμό της μουσικής. Έδειχνε σημάδια ζωής! Πήγα και έκατσα δίπλα του παίρνοντας ένα τσιγάρο. Δεν μιλήσαμε. Μέχρι που η μουσική σταμάτησε. Τότε σήκωσε το κεφάλι σαν να επανήλθε από τον λήθαργο που βρισκόταν αλλά και πάλι δεν διέκρινα το πρόσωπό του. 
"Τι κάνεις εδώ; Δεν φαίνεσαι να ανήκεις πολύ αφού δεν μοιάζεις με ζόμπι." του είπα.
Στο άκουσμα της φωνής μου ξαφνιάστηκε.
"Δεν βλέπεις το πρόσωπό μου οπότε πώς ξέρεις αν είμαι σαν ζόμπι ή οχι;" 
"Παρουσιάζεις σημάδια ζωής." απάντησα και χασκογέλασε.
"Ούτε μια κοπέλα θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ."
"Δεν είμαι σαν τις άλλες κοπέλες."
"Πίστεψέ με το ξέρω."
"Τι εννοείς;" ρώτησα.
Αντί για απάντηση όμως σήκωσε το κεφάλι του. Έπρεπε να το φανταστώ.
"Γεια σου Μάικ."

O χρόνος μου τελείωσε;ρ 
Αnyway, ελπίζω να σας άρεσε. Σε λίγα κεφάλαια θα μάθετε τι έγινε στο παρελθόν του Στάιλς! Μην μου πείτε ότι δεν σας ενδιαφέρει! Και μην σας ξεγελάνε τα λεοπάρ μπλουζάκια του <3 

Love you. 
XOXO
_ek_