PEŞİMDEKİ GÖLGE

2.BÖLÜM

   Saniyelerin değer kazandığı zamanlar vardır ya hani, o çok değersiz gibi gözüken 1 saniye bir insanın hayatını kurtarabilir ya da aynı şekilde 1 saniye geç kalınan hastayı canından edebilir.

Saniyenin bile zaman zaman değer kazandığı şu dünyayı anlamaya çalışmayı uzun zaman önce bıraktım. Çünkü ne kadar anlamaya çalışsam o kadar kayboldum düşüncelerimin içinde.

"İyi misin?" Arda'nın sesiyle ona döndüm.

"Biraz, biraz başım ağrıyor ama iyiyim."

"Bir dahaki sefere bu kadar şanslı olamazsın. Sarp'ın sözünü dinle."

Evet o silahlı magandalardan sarp sayesinde kurtulmuştum ve şu an evimde ardayla oturuyordum.

"Sarp neden bunu yapıyor?"

Anlamamış bir şekilde gözlerime baktı.

"Neyi?"

"Beni neden koruyor?"

Hafif gülümsedi.

"Sarp yardım etmeyi sever. Pamuk gibi şeker kalbi vardır."

"inanmamı bekleme."

Dedim ve başımı önüme çevirdim.

"Zamanı gelince her şeyi anlayacaksın. Şimdilik susma hakkımı kullanıyorum."

"Peki şu an nerede?"

"Bilmem gelir birazdan.

Hayatım kabusa döndü resmen. İşimden oldum, düşman kazandım, bir de peşimdeki salak adamı kazandım. Babama söylesem belki beni hemen yanına alırdı ama karakolda babamı aramalarını söylemiştim. Buna rağmen bana geri dönüş yapmayan bir insanı neden arayıp yardım isteyim ki?

Hep böyle oluyordu. İnsanların en önce vazgeçtiği kişi hep bendim. Kimsenin umursamadığı, ailesinin bile önemsemediği, her zorluğu tek başına çözmeye çalışan ama zorlukların altında kalan o salak insan bendim işte.

Kapının çalmasıyla ayağa kalktım.
Kapıyı açtığımda gördüğüm surat şaşırmama sebep oldu çünkü daha önce hiç görmemiştim. Aklımın bir ucu sarp olabileceğini diğeri ise başka biri olduğunu söylüyordu.

Sahi ben sarpı nasıl hayal etmiştim? Kesinlikle karşımdaki gibi yakışıklı hayal etmedim elbette.

"İncelemen bittiyse gidiyoruz."
"ha?"
O sırada ardanın sesi doldurdu kulaklarımı.

"Nereye gidiyoruz?"

"Evini öğrendiler burda kalamaz. Gideceğiz işte bir yere."
Arda kahkaha attı ve

"Oğlum daha bizim kalacak evimiz yok. Nerde kalacağız?"

Ardanın bu konuşmasıyla karşımdaki insanın sarp olduğunu anladım.
Vücudunun tamamı dövmelerle kaplıydı ve dövmelerden nefret ederdim. Kas yığını dövmeli hayatımda asla tanımak istemediğim adam şu an bana kalk gidiyoruz diyor

" Bir dakika bir dakika gelmiyorum hiçbir yere ben. Sen nereye gidiyorsan git. Ben burdayım ve evimde kalacağım."

Dedim kendimden emin bir ifadeyle.

"Kızım omg üç tavsiye ediyorum sana. Zekan açılır. Deli etme beni dediğimi yap."

"Pardoon? Kimsin sende benimle böyle konuşuyorsun? Gelmiyorum dedim anladın mı deli ya da salak fark etmez defol şimdi."

dedim ve Arda yı kolundan tutup dışarı sarpın yanına attım. Kapıyı da sert bir şekilde kapattım.

"Evimi öğrenmişler de tehlikeliymiş de deli olurmuş da! Çok akıllı sanki"