Adım Mira,
Benim sizden farkım yok ama bu evde bir şeyler paylaştığım her insanın büyük bir farkı var.
Ardı arkası kesilmeyen maceralar, anne karnında bedel ödeyen bebekler.
Beni bunlar içinde etkileyen en büyük şey oydu... Kılıç.
Eğer ben ölürse...
Eğer böyle açılmıyorsa, @yazarlarileroportaj ın sayfasına girip oradan bulabilirsiniz ♥ Oraya attığınız yorumları da tek tek okuyup hepsine cevap vereceğim ♥
.
.
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Mira)
Bahçe o kadar güzel olmuştu ki sürekli bahçeye inip etrafa bakıyordum. Teoman ve Kılıç fazlasıyla harika iş çıkartmışlardı. Işıklandırmadan, masalara, masa üstünde olacak eşyalara kadar her şeyi ile ilgilenmişlerdi.
Sonuç; Mükemmel!
"Ay sana inanmıyorum. Bir saat sonra düğün var ve sen hala hazırlanmadın mı? Hem gelinin hem de damadın kardeşi olacaksın bir de."
Taramalı tüfek gibi arka arkaya konuşan Bora'ya döndüm ve bana sarılması için kollarımı uzattım. Bora merdivenleri atladı ve koşarak bana sarıldı.
"Bora?" dedim ona sarılmamı kesmeden, "Her şey çok güzel, değil mi?" diye sordum.
Bora benden uzaklaşıp yanaklarımı sıktı, "Sana demiştim, bizim mükemmel bir hayatımız olacak."
Ben onun kadar gülümseyemiyordum, sevincim hüzne bulaşıyor ve şuan içinde bulunduğum mutluluğu bile elimden alıyordu.
"Bak biz o kadar alışmışız ki mutsuzluğa, mutluluğun ardından gelen hüzne, bu yüzden bunlar rüya gibi geliyor. Ama Mira bu sefer bu rüya değil. Gerçek. Mutlu olacağız."
Bora'nın elini tuttup başımı olumlu anlamda salladım, "Her zaman birbirimizin yanında olalım."
Bora kahkaha atıp, "Tamam deli ya..." bir şey hatırlamış gibi, "Hadi önce git Lara'ya de sana hemen makyaj yapsın çünkü birazdan Asel'in yanına gidecek. Kaçırma."
