That's Our Destiny
~~~~~
"ဘာ...Ju Hyun ကအခုအခ်ိန္ကို January
လလို႔ပဲထင္ေနတာလား? သူ photoshootကိစၥ
ေနာက္ပိုင္းေတြကိုဘာမွမမွတ္မိဘူးလား? မင္းနဲ႔လက္
ထပ္တာကိုေရာ ကိစၥအားလံုးကိုေရာမမွတ္မိတာေပါ့? မင္းအျဖစ္ကလည္း dramaထဲကဇာတ္ညႊန္းေတြ
လုိပါပဲလား...Wanရယ္"
Seung Wam VIP hall ထဲကခံုတန္းတစ္ခုမွာ
မ်က္လံုးမွိတ္ျပီးနံရံကိုမွီကာထိုင္ေနမိသည္။
သူ႔ေခါင္းထဲမွာတဆစ္ဆစ္နဲ႔ကိုက္လာျပီးသူ႔ႏွလံုးသား
ကလည္းတစ္စဆီဆြဲစုတ္ခံလိုက္ရသလိုျဖစ္ေနသည္။
သူ Ju Hyun အခန္းထဲကထြက္လာျပီးကတည္းက တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ VIP hall ရဲ႕ေထာင့္တစ္ေန
ရာမွာဘယ္သူမွမေတြ႔ေအာင္ပုန္းေနစဥ္ Seulgi ဆီ
မွဖုန္းဆက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
"ဆရာဝန္ေျပာတာေတာ့ေခါင္းကအျပင္းအထန္ထိသြား
လို႔ဦးေနွာက္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကမွတ္ဥာဏ္ေတြအ
လုပ္မလုပ္ေတာ့တာတဲ့။Ju Hyun ျပန္မွွတ္မိဖို႔ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူရမယ္တဲ့။ တကယ္လို႔သူသက္သာ
ျပီဆိုရင္ေတာ့အဲ့မွတ္ဥာဏ္ေတြကိုျပန္မွွတ္မိဖို႔အခြင့္အ
ေရးအမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္သူလံုးဝျပန္မမွတ္မိနိုင္ေတာ့တာ
လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့ Hyung..."
Seulgiတစ္ဖက္လိုင္းကေနျငိမ္ျပီးသူ႔ညီေျပာတဲ့စကား
ကိုနားေထာင္ေနသည္။ Seung Wan ရဲ႕အသံက အရမ္းတည္ျငိမ္ေနျပီးစကားေျပာတာလည္းအသက္မပါ
ေတာ့ေပ။
"အဲ့ေတာ့မင္း Ju Hyun ကိုေျပာမွာလား? အခုက
November ေရာက္ေနျပီးမင္းတို႔ကလက္ထပ္ျပီး
သြားျပီဆိုတာေတြကို…"
"ဆရာဝန္ေျပာတာေတာ့သူ႔ကိုေျပာျပေပးတာေကာင္း
တယ္တဲ့။ အဲ့လိုေျပာျပေပးရင္သူ႔မွတ္ဥာဏ္ျပန္ရဖို႔အ
တြက္အေထာက္အကူျဖစ္တယ္တဲ့။ သူကြ်န္ေတာ့္ကို
ဒီ...ဒီအတိုင္းဘာမွမေတာ္တဲ့သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို
ျမင္ေနတာကိုကြ်န္ေတာ္မခံစားနုိင္ဘူး Hyung"
Seung Wan အသံကနည္းနည္းငိုသံေပါက္လာ
သည္။ Seung Wanအသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈလိုက္
ျပီးမ်က္လံုးမွိတ္လိုက္ကာ
