That's Our Destiny
~~~~~
သူမအေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာSeung Wan ကိုျမင္ေတာ့မ်က္လံုးအေရာင္ေတြဝင္းလက္
လာသည္။
Seung Wan ကေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ထည့္
ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွကားကေနတက္လာေနသည္။
Seung Wan သူ႔အက်ႌအျဖဴရဲ႕လက္ကိုတံေတာင္
ဆစ္အထိေခါက္တင္ထားျပီးလည္ပင္းမွာစည္းထားတဲ့
neck tie ကိုလည္းျဖဳတ္ထားတဲ့ပံုမွာေလးလံတဲ့အ
ရာတစ္ခုခုကိုမရန္အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ပံုစံပင္။
Seung Wan သူမရဲ႕လက္ကိုဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့
အခါမွာေငးေမာၾကည့္ေနတဲ့အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အ
ၾကည့္ကိုအာရံုမထားပဲသူတို႔ေန႔လည္စာထြက္စား
တုန္းကတည္းကဝတ္ထားတဲ့အနက္ေရာင္သိုးေမႊး
အက်ႌနဲ႔လွေနတဲ့ Ju Hyun ကိုအျမတ္တနိုးနဲ႔
ၾကည့္ေနမိသည္။
"Seung Wan-ah အိမ္ျပန္လာျပီလား"
"အင္း baby"
Seung Wan သူမလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းအႁမႊာ
ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ
"ဒီနွစ္ေကာင္အေနွာင့္အယွက္ေပးျပန္ျပီလား?"
"မေပးပါဘူး။ ဒီေန႔ျပန္္လာတာေစာလိုက္တာ"
"ကိုယ္ရံုးကိုျပန္တဲ့လမ္းမွာပဲဒီလူရႊင္ေတာ္နွစ္ေကာင္
အိမ္လာမွာကိုသတိရသြားလို႔ျပန္လွည့္လာတာ"
"ဟာ...လူရႊင္ေတာ္"
"ဟာ...Hyung"
Seung Wan မ်က္လံုးကိုေမွးျပီးၾကည့္လိုက္ကာ
"ၾကည့္! ကိုယ္ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ မင္းကိုမဟုတ္
တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြဆင္ျပီးေျပာေနျပီ"
"မဟုတ္ပါဘူး"
"ကြ်န္ေတာ္တို႔အဲ့လိုတစ္ခါမွမလုပ္ပါဘူး"
"ဒါနဲ႔ဆိုဖာကိုေပးမယ္လုိ႔ငါနဲ႔တစ္ခါမွမတိုင္ပင္ဖူးပါ
ဘူး။ ဘာလို႔တစ္ခြန္းမွေတာင္ၾကိဳမေျပာထားတာလဲ
Seung Wan?"
"ကိုယ္သူတို႔ကိုမနက္ကမွေျပာလိုက္တာ။ အစက
ေတာ့ဒီဆိုဖာကိုမီးရိႈ႕လိုက္မလို႔ပဲ။ ဒီနွစ္ေယာက္က
အေဆာင္ကိုေျပာင္းမယ္ဆိုေတာ့ကိုယ္လည္းေပး
လိုက္ရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိတာနဲ႔လာယူခိုင္း
လိုက္တာ"
