That's Our Destiny
~~~~~သူမအေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာSeung Wan ကိုျမင္ေတာ့မ်က္လံုးအေရာင္ေတြဝင္းလက္
လာသည္။Seung Wan ကေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ထည့္
ျပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွကားကေနတက္လာေနသည္။Seung Wan သူ႔အက်ႌအျဖဴရဲ႕လက္ကိုတံေတာင္
ဆစ္အထိေခါက္တင္ထားျပီးလည္ပင္းမွာစည္းထားတဲ့
neck tie ကိုလည္းျဖဳတ္ထားတဲ့ပံုမွာေလးလံတဲ့အ
ရာတစ္ခုခုကိုမရန္အသင့္ျဖစ္ေနသည့္ပံုစံပင္။Seung Wan သူမရဲ႕လက္ကိုဆြဲကိုင္လိုက္တဲ့
အခါမွာေငးေမာၾကည့္ေနတဲ့အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အ
ၾကည့္ကိုအာရံုမထားပဲသူတို႔ေန႔လည္စာထြက္စား
တုန္းကတည္းကဝတ္ထားတဲ့အနက္ေရာင္သိုးေမႊး
အက်ႌနဲ႔လွေနတဲ့ Ju Hyun ကိုအျမတ္တနိုးနဲ႔
ၾကည့္ေနမိသည္။"Seung Wan-ah အိမ္ျပန္လာျပီလား"
"အင္း baby"
Seung Wan သူမလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းအႁမႊာ
ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ"ဒီနွစ္ေကာင္အေနွာင့္အယွက္ေပးျပန္ျပီလား?"
"မေပးပါဘူး။ ဒီေန႔ျပန္္လာတာေစာလိုက္တာ"
"ကိုယ္ရံုးကိုျပန္တဲ့လမ္းမွာပဲဒီလူရႊင္ေတာ္နွစ္ေကာင္
အိမ္လာမွာကိုသတိရသြားလို႔ျပန္လွည့္လာတာ""ဟာ...လူရႊင္ေတာ္"
"ဟာ...Hyung"
Seung Wan မ်က္လံုးကိုေမွးျပီးၾကည့္လိုက္ကာ
"ၾကည့္! ကိုယ္ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ။ မင္းကိုမဟုတ္
တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြဆင္ျပီးေျပာေနျပီ""မဟုတ္ပါဘူး"
"ကြ်န္ေတာ္တို႔အဲ့လိုတစ္ခါမွမလုပ္ပါဘူး"
"ဒါနဲ႔ဆိုဖာကိုေပးမယ္လုိ႔ငါနဲ႔တစ္ခါမွမတိုင္ပင္ဖူးပါ
ဘူး။ ဘာလို႔တစ္ခြန္းမွေတာင္ၾကိဳမေျပာထားတာလဲ
Seung Wan?""ကိုယ္သူတို႔ကိုမနက္ကမွေျပာလိုက္တာ။ အစက
ေတာ့ဒီဆိုဖာကိုမီးရိႈ႕လိုက္မလို႔ပဲ။ ဒီနွစ္ေယာက္က
အေဆာင္ကိုေျပာင္းမယ္ဆိုေတာ့ကိုယ္လည္းေပး
လိုက္ရင္ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိတာနဲ႔လာယူခိုင္း
လိုက္တာ"