That's Our Destiny
~~~~~
Ju Hyun နႈတ္ခမ္းကိုက္ကာရွက္ျပံဳးေလးျပံဳးၿပီး
Seung Wan ကိုေတာင္းပန္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္
ေနရင္းမ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသည္။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ Seung Wan-ah~ ငါ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ခ်က္ခ်င္းသတိရလာမယ္ထင္ထား
ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္လည္းငါသတိရဖို႔ၾကိဳးစားလိုက္တိုင္း
ငါ့ရဲ႕အသံုးမက်တဲ့ေခါင္းကကိုက္ကိုက္…"
Seung Wanလည္း Ju Hyun လန္႔သြားမလား
ဆိုတာကိုမစဥ္းစားေနေတာ့ပဲ Ju Hyunကိုဖက္ထား
လိုက္သည္။
သူအရင္ကလုပ္ေနက်အတိုင္း Ju Hyunရဲ႕ေခါင္းေပၚ
ကိုသူ႔ေမးေလးတင္ထားလိုက္သည္။
"မဟုတ္တာ Baby…ေနာက္ထပ္ထပ္ျပီးကိုယ့္ကိုယ္
ကိုတအားၾကီးတြန္းအားမေပးပါနဲ႔ေနာ္။Dr.Kimေျပာ
ထားတယ္ေလ။Baby အရင္ဆံုးသက္သာေအာင္လုပ္
ရဦးမယ္တဲ့။ မွတ္မိတယ္မလား?"
Ju Hyunလည္း Seung Wanကိုျပန္ဖက္လိုက္
ကာမ်က္ႏွာကို Seung Wan ရင္ခြင္ထဲမွာအပ္ထား
လိုက္သည္။
ရုတ္တရက္ Seung Wan သူ႔အက်ႌေပၚမွာေရေတြ
စိုလာတာကိုခံစားလိုက္ရသည္။
"ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ငါအခုလိုဘာမွမမွတ္မိတာကို
မုန္းတယ္။ နင္ဘာမွမေျပာခင္ငါ့ဟာငါမွတ္မိခ်င္ခဲ့တာ။
ငါကနင့္အတြက္စိတ္ပ်က္စရာေတြပဲျဖစ္ေစတာကိုလည္း
မုန္းတယ္"
"ဟင့္အင္း...Baby ကကိုယ့္အတြက္စိတ္ပ်က္စရာ
မဟုတ္ပါဘူး" Seung Wan ေခါင္းခါရင္းေျပာ
လိုက္သည္။
"ငါဘာလို႔ဒီေလာက္ေတာင္ငိုေနမိတာလဲ? ငါဘာျဖစ္
ေနတာလဲ? အာ...ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ ငါအရင္ ကဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ အခုမွဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲ?
ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္မသိေတာ့ဘူး"
*Sorry baby…အဲ့ဒါကကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြမွာ
ျဖစ္တတ္တဲ့ hormone ေၾကာင့္ပါ*
Seung Wan မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္ျပီးစိတ္ထဲမွာေဝ
ခဲြမရေတြျဖစ္ေနသည္။
*Ju Hyun ကိုအမွန္တိုင္းေျပာျပလိုက္ရင္ေကာင္း
မလား? ဟင့္အင္း...မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သူအခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခံစားေနရတာကေလးကိစၥကိုသာေျပာလိုက္
ရင္...*
