Ailesini kaybettikten sonra tek hayali avukat olmak olan Dicle'nin hayatında normal olmayan bazı şeyler var. Kabuslar,gölgeler, fısıltılar...
Aylar sonra görünen bir umut ışığı ve ardından zifiri karanlık... Fırtına öncesi yaşanan sessizlikte...
Merhabalar. BYN_YAZAR yeni bir bölümle 12 Temmuz 2018 tarihinde yayına girdi. Fakat kitabına istediği ilgiyi alamadığını düşünen yazar bir türlü eksiğini bulamıyor. Yorumlarda fikirlerinizi belirtmenizi rica ediyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabanın sendelemeye başlaması ile köye girdiğimizi anlayıp gözlerimi açtım. Buranın havası bile farklı.
- Ah! Kafam...
- İyi misin Seda?
- Kafamı vurdum. Ama geçti acısı.
- Dicle ne tarafa gideyim?
Yolu soran Yalın'a döndüm. Ardından yola. Sol tarafa girmesini söyledim. Kahvehanenin önüne gelince arabaya dönen gözlerden utanıp gözlerimi önüme çevirdim. Evin yoluna girince heyecanlanıp doğruldum.
- Dicle sen doğrulunca araba hızlanmıyor.
- İyi ki söyledin Seda.
- Biz burada nasıl bir tatil yapacağız?
- Burak bunu sen ayarlayacaksın.
- Hey! Bir dakika Dicle de bana yardım edecek. Burası hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Öyle değil mi Dicle?
- Tamam.
- Bu kız yok mu? Adamın dibi dibi!
Bu lafının üstüne ben ona sinirli bakışlarımı yönlendirirken Seda gülüyordu. Yalın ise tamamen bizden soyutlanmıştı. Bizim ev görünce istemsizce omzuna vurup , '' Dur!'' dedim.
- Geldik mi?
- Evet. Hadi inelim.
Arabayı park edince hızla kapıyı açıp eve yöneldim. Evin kapısı ben ulaşmadan açılmıştı.
- Dicle gelmiş!
Dedem kapıyı açıp içeriye seslenmişti. Az sonra ninem geldi.
- Dicle, kuzum! Damat nerede?
Gözlerimi kocaman ve anlamadığımı ifade eden bir şekilde açıp ellerimi birbirine kavuşturdum. Topuklarımın üstüne kafamı sağa yatırarak Seda'ya döndüm. O ise nineme 'ne yaptın sen? Pot kırdın!' der gibi bakıyordu. İstemsizce Yalın'a baktım. Mahcup olmuş gibi bir ifadesi vardı. Ardından konuşmaya başladı :
- Sayılır mı bilmiyorum, fakat sanırım bahsi geçen damat ben oluyorum.
- İçeri geçin çocuklar , kapıda öylece sordun Melahat. Ayıp oldu, utandı çocuklar. Lütfen geçin.
Dedeme teşekkür ettiğimi bakışlarımla anlatıp çeri geçtim. Kendi odamı biliyordum fakat arkadaşlarıma saygısızlık olmaması için onlara ayak uyduruyordum.
