Χαμένοι

Οι Μάσκες

Περπατάς καμαρωτός κι έχεις αυτοπεποίθηση.
Μιλάς ενώ φοράς το καλύτερο σου χαμόγελο.
Γελάς χαρούμενος.
Γελάνε και οι άλλοι με τα αστεία σου.
Γελάτε μέχρι δακρύων.
Πιστεύεις ότι είσαι αστείος και αρέσεις σε όλους.
Νιώθεις ωραία με τον εαυτό σου.
Περνάς καλά.
Και... ως εδώ.
Την επόμενη μέρα είσαι πάλι χαρούμενος.
Περπατάς καμαρωτός κι έχεις όρεξη να γελάσεις.
Μα όλοι είναι σοβαροί και μιλάνε ο ένας στον άλλο.
Εσύ προσπαθείς να ακούσεις τι λένε.
Αλλά δεν μπορείς.
Γιατί όλοι οι άλλοι είναι σε κύκλο.
Και δεν υπάρχει χώρος για σένα.
Δεν χρειάζεσαι πλέον.
Δεν χρειάζεται το χαμόγελό σου.
Δεν χρειάζονται τα αστεία σου.
Δεν χρειάζεται το γέλιο σου.
Δεν υπάρχεις πλέον.
Νιώθεις μόνος.
Αμηχανία.
Απόρριψη.
Κι όταν πλέον έχεις εκνευριστεί, μπορεί να σου δωθεί ευκαιρία να μπεις στον κύκλο.
Αλλά εσύ θα τα καταστρέψεις όλα. Γιατί είσαι εγωιστής.
Γιατί είσαι χαζός.
Ένας άξεστος που δεν έχει αυτοπεποίθηση, ούτε χαμόγελο, ούτε αστεία, ούτε γέλιο, ούτε τίποτα...
Θα θες να κλάψεις.
Αλλά θα προσπαθήσεις να συγκρατηθείς.
Το σαγόνι να σφίγγεται.
Τα δάκρυα να εξατμίζονται.
Και τότε θα βγάλεις δειλά ενα χαμόγελο.
Για να κρύψεις τα δάκρυα, το άγχος, την φρίκη, όλα...
Μπορεί να υπάρξει μια θέση στον κύκλο, μπορεί και όχι.
Και τότε θα αναρωτηθείς αν θα μετανιώσεις περισσότερο γι' αυτά που έκανες ή γι' αυτά που έχασες να κάνεις...