Χαμένοι

Για τον Ασλάν (εμπνευσμένο από την ταινία "Νάρνια")

Που να το πίστευε κανείς;
Πως ένα μαγικός κόσμος υπήρχε πίσω από μια σειρά γούνινων παλτών.
Πως μπήκα στην ντουλάπα και βγήκα από την άλλη πλευρά.
Πως η Νάρνια υπάρχει.
Δεν με πίστευαν.
Αλλά εγώ επέμεινα
Υπάρχει.
Και πως το ξέρω;
Γιατί ήμουν εκεί.
Γιατί περπάτησα στο αφράτο χιόνι.
Γιατί ένιωσα τα νεκρά δέντρα πιο ζωντανά από ποτέ.
Να με παρακολουθούν.
Γιατί το φανάρι έδινε ελπίδα σ' εκείνο τον τόπο.
Και σ' εκείνο το σημείο συνάντησα κάποιον.
Έναν φαύνο.
Τον κο Τούμνους.
Ναι, υπάρχει.
Και πως το ξέρω;
Γιατί τον είδα.
Και οι οπλές του ήταν οι ομορφότερες από κάθε άλλου φαύνου.
Και ήταν ο καλύτερος που είχα γνωρίσει ποτέ.
Γιατί με πήγε στο σπίτι του.
Και ήπια από το τσάι του.
Και μου έδειξε τι σημαίνει μουσική.
Έπαιξε στον αυλό του ένα νανούρισμα της Νάρνια.
Εκείνο το γλυκό νανούρισμα...
Ένιωθα τις νότες να ξεπετάγονται από τον αυλό και να χορεύουν ανάλαφρες πάνω στον παγερό αέρα της Νάρνια.
Γι'αυτό ξέρω πως υπάρχει.
Γιατί έβλεπα τις φλόγες στο τζάκι να παίρνουν μορφή πριν με πάρει ο ύπνος.
Έβλεπα τους καβαλάρηδες να σκίζουν τον άνεμο και οι φαύνοι να χορεύουν ξέφρενα κρυμμένοι μες στις σκιές της φωτιάς.
Και μετά να εμφανίζεται ένα λιοντάρι από μέσα της.
Ο Ασλάν.
Ο βασιλιάς της Νάρνια.
Ασλάν, θέλω να ξέρεις πως έκλαιγα για 'σένα...
Και κλαίω ακόμα...
Γιατί σε είδα...
Εκείνη την νύχτα...
Στο Πέτρινο Τραπέζι...
Που θυσιάστηκες για τον αδερφό μου, τον Έντμουντ.
Και ξάπλωσες κάτω στον βωμό.
Ενώ τα τερατώδη πλάσματα σε ξύρισαν.
Κι έπειτα...
Η μάγισσα σε μαχαίρωσε και πέθανες.
Και τα τέρατα της νύχτας δόξαζαν τον θάνατό σου.
Κάθε βράδυ, Ασλάν...
Σε βλέπω στα όνειρα μου κάθε βράδυ.
Πίσω από τα μάτια του λιονταριού μας εκλιπαρούσες.
Με εκείνο το βλέμμα μας κοιτούσες, εμένα και την αδερφή μου.
Παρακολουθούσα την ψυχή σου να εξατμίζεται κάτω από την χοντρή σου γούνα.
Κι αφού, πλέον, εκείνη η γούνα ήταν δοσμένη στον θάνατο...
Κι αφού τα τέρατα εξαφανίστηκαν από τον βωμό σου, ήρθα τρέχοντας σε σένα, λιοντάρι της Νάρνια...
Σε σένα...
Προσπάθησα με τα δάκρυα μου να δώσω ζωή σ' εκείνη την άψυχη γούνα, αλλά..
Αλλά δεν τα κατάφερα, Ασλάν.
Συγγνώμη...
Και τώρα...
Τώρα κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Και βρέχει.
Κι ο γκρίζος ουρανός κλαίει.
Κλαίει για σένα, Ασλάν.
Όπως κλαίω και εγώ μέσα μου.
Όπως κλαίει και ο δικός μου ουρανός.
Τώρα πρέπει να φύγω...
Αντίο, Ασλάν...
Αντίο, Νάρνια...

Λούσι