Τραγουδάω το πένθος των νεκρών,
τραγουδάω το δικό μου πένθος,
κλαίω από τις στέγες των σπιτιών
και ουρλιάζω τον πόνο του αγέλλου.
Και τι νόημα η ζωή;
Μια κλεψύδρα δίχως τέλος, δίχως αρχή,
ενώ η άμμος του χρόνου σε πνίγει,
εκείνη η αλήθεια είναι που περισσότερο σε θίγει.
Και τα σμήνη των όρνεων σε άκουσαν,
τα πουλιά του θανάτου σε αναζήτησαν ,
και σε βρήκαν μες στο λάκκο των λιονταριών,
να ρωτάς γιατί γεννήθηκες ασπρόμαυρο ζωντανό.
Κλαίω γαμώ τις οπλές μου,
που ζέβρα ορίστηκε να είμαι
και όχι λιοντάρι του ηλίου,
μα πτώμα του αθάνατου θρήνου.
Άρα τι νόημα να ζούμε μαζί;
Αφού το ξέρουμε κι οι δυο: με σκότωσες εσύ.
Τι νόημα να ζούμε παρέα;
Τι νόημα να θρηνούμε τον ουρανό;
Δεν έχει νόημα να ζούμε μαζί,
αφού κι οι δυο ξέρουμε, θα ζήσεις εσύ.
Τι νόημα να θρηνώ τη ζέβρα,
που θα χαθεί για πάντα στο κενό;
Μα τα λόγια τα παίρνει η νηνεμία,
και ο άνεμος φέρνει την απορία.
Γιατί μες στη λήθης την απάτη
να κλαίει η ζέβρα η αθανάτη;
Γιατί να κλαίει το πτώμα;
Γραφτό της μοίρα του γραφτό
να αρχίζει η φυγή κι ο ερχομός,
να τελειώνει η αγάπη κι λυτρωμός.
Και ο ουρανός εσφάχτηκε για πάντα,
το φως του δε θα φανερωθεί ξανά,
Μετά από το κυνήγι της ζέβρας,
η ζωή έμοιασε σαν θάνατος πια.
Ναι, το ξέρω... Αθέτησα τον όρκο μου και ξαναέγραψα. Μα δεν πειράζει. Γιατί αυτό ένιωθα ότι ήθελα να κάνω. Αυτό πίστευα. Μα συνεχίζω να απορώ: είναι τελικά η λογοτεχνία τα σκατά του κάθε λογοτέχνη και συγγραγέα; Δεν γνωρίζω. Μα είμαι εδώ για αναζητήσω και να μάθω την αλήθεια. Την αλήθεια της λογοτεχνίας.
