Χαμένοι

Η Αστροφεγγιά

Όλοι οι άνθρωποι επέλεγαν τη μοίρα τους.
Επέλεγαν το περιεχόμενο του μέλλοντος τους.

Και η πραγματικότητα που όλοι ξέραμε πλέον εμφανίστηκε μέσα από οθόνες ψευδαισθήσεων.
Και μας κρατεί αυτή η ψευδαίσθηση εδώ και πολύ καιρό μέσα στο κλουβί της Αναισθησίας.

Αλλά αχάριστες οι ψυχές μας ζητούν τα ψέματα της οθόνης να γίνουν ζωντανά.

Και μέσα σε ούλη αυτή
την φρίκη της ανοησίας.
Η καρδιά το βλέμμα αποφάσισε
να στρέψει από τη λεία επιφάνεια του σύγχρονου κόσμου.

Και να κοιτάξει μια αστροφεγγιά.
Όλοι τότε την αγάπησαν σαν
θαύμα της ατέρμονης αναγέννησης.

Και ήθελαν να της μοιάσουν.

Βιβλία της αέρινης μαγείας αιωρούνταν γύρω της.
Κι άστραφτε το ουράνιο μαργαριτάρι του ωκεανού.
Κοχλίες της ελπίδας άφηναν πίσω τους σμαραγδένια δάκρυα και γίνονταν μελωδία χτυπημένη στα βράχια του αστρικού ωκεανού.

Λέπια μήτε μετάξι,
της αγάπης τριανταφυλλένια
τύλιγαν μέσα της το εκείνο το αποστολικό άστρο.

Και τα δάκρυα κυλούσαν
αγαπημένα στα μάγουλα των ερωτευμένων σαν πελαργοί του τελευταίου ήλιου.

Ενώ περιμένεις εκείνα
τα θαμπά της μνήμης λόγια
κάτω απ το περβάζι
να σε στοιχειώσουν.

Και περίτρανα ακούγονται οι καμπάνες των ονείρων να ψέλνουν τις τραγικές αλλαγές των αγκαθωτών κοράκων. Ενώ σέρνεται του θανάτου το κύκνειον άσμα.
Και κλαίνε με τους τυφλούς πραγματιστές.

Μα σαν αυτή την αστροφεγγιά κανείς δε μπορούσε να γίνει όμοιος.
Κι αυτή διαφορετική από όλους.
Σαν τραγούδι μέσα στο μοιρολόι.Σαν κλάμα αγνό μες στα πλαστικά χαμόγελα. Δεν άνηκε σε τούτο τον κόσμο.

Η ποίησις ήταν εκείνη. Του κόσμου τετράφυλλο τριφύλλι , άφαντο στις απόκρημνες δροσοσταλιές της χλόης. Η ποίησις εκατάντησε χιονονιφάδα του αποπνικτικού θέρους. Μια λεπίδα στις αγκαλιές διαμαντένιων φίλων. Μια ανύπαρκτη υπαρξιακή ύπαρξη.

Και τούτη η τελευταία αστροφεγγιά.
Ψυχορραγούσε στα αγκάθια των κοράκων.
Μα τούτη η τελευταία αστροφεγγιά. Ανέμιζε στου ολόχρυσου λιονταριού τη χαίτη.

Η ίδια τελευταία αστροφεγγιά.
Αγάπησε τη λήθη των ψεμάτων.
Η ίδια τελευταία τριανταφυλλιά.
Εφύτρωσε τα πάθη των υδάτων.

Μα εκείνη είπε αντίο.
Σε όλες τις υπάρξεις του κόσμου.
Να χαθεί στης ψυχής το σφαγείο.
Να γίνει το σκοτάδι φως μου.