Χαμένοι

Άρωματα της Ψυχής

Ω, Ψυχή πένθιμη, των δακρυσμένων θολερή.
Ως πότε η θλίψη το σώμα σου να καίει.
Σε πυρκαγιές άσβηστες,
των εχθρών μας αποφάσεις.

Πονεμένο μου κορίτσι, μην ταλαιπωρείσαι.
Τα αποκαΐδια χαμένα θα βρεθούν,
το κύμα θα τα φέρει στην άγονη στεριά.

Και η φλόγινη μυρωδιά βασιλεύς του εφιάλτη.
Μας τρώει όλους μας σε τρύπια παντελόνια.
Περήφανη κρεμάλα, ανυψωμένη σκιά.

Ω, Ψυχή πένθιμη, των δακρυσμένων θολερή.
Βάλε τα αρώματα σου να χαθεί τούτη η μαύρη μυρωδιά.
Να ταξιδέψουμε κι εμείς στο κενό της πυρκαγιάς.
Να ζήσουμε κι εμείς δίχως το επίφοβο της ξενιτιάς.

Τα πάντα μας μυρίζουν γιασεμί.
Μα πιο πολύ θα έλεγα
πως μια αίσθηση με γεμίζει
καθώς κοιτώ τη λαγουδέρα.

Ω, Ψυχή πένθιμη, των δακρυσμένων θολερή.
Από όλα τα αρώματά σου
μια μυρωδιά φαντάζει ευωδερή
εκειό το πικραμύγδαλο στα όνειρα σου
το ονειρεύομαι κι εγώ μια εικόνα  λυπητερή.