Χαμένοι

Το άλσος

Δεν είμαι άνθρωπος.
Δεν είμαι ψυχή.
Δεν είμαι αστέρι
που σε γαλαξίες κατοικεί.

Δεν είμαι λέξεις.
Δεν είμαι στίχοι.
Δεν είμαι ελπίδα
δωσμένη στη μαύρη τύχη.

Δεν είμαι χαρά.
Δεν είμαι γέλιο.
Δεν είμαι το φως.
Δεν θα 'μαι ποτέ αυτό που θέλω.

Μα δε ξέρω ακριβώς τι είμαι.
Και μακάρι να μη μάθω ποτέ.
Γιατί μαθημένος στην αμάθεια έμαθα κι εγώ.
Να κλαίω αληθινά εκεί που δεν έκλαψαν ποτέ.
Κοκκάλινα χαμόγελα, περίβλημα λαστιχένιο.
Μέσα σε τούτα έζησα. Μα ο ίδιος δεν ήθελα περίβλημα να βάλω κι εγώ.

Γι' αυτό η μιζέρια με χαιρετά.
Η μαύρη η ψυχή μου καρτερά.
Λίγο δάκρυ να στάξει. Λίγο κλάμα είναι, μου λέει, θα πέρασει.
Έκατσα στη γκρίζα τη γωνιά
και δακρύζω για το άλσος του βορριά...