Χαμένοι

Η Αυτοτιμωρία

Είμαστε κι εμείς που το απορροφάμε...
Που μας βρίζουν...
Μας κοροϊδεύουν...
Που μας απαξιούν...
Γελάνε με εμάς...
Μας γελοιοποιούν...
Δείχνοντας ως καλύτερους εκείνους τους ίδιους...
Κι εμείς...
Κι εμείς δεν κάνουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ...
Στεκόμαστε εκεί με βλέμμα απλανές...
Περιμένοντας την απαξίωση...
Την κοροϊδία...
Και το μαζεύουμε όλο αυτό το φορτίο...
Σκεφτόμαστε γιατί οι άλλοι είναι τόσο χαρούμενοι...
Τι λάθος πήγε μ' εμάς...
Γιατί παραδώσαμε τα όπλα έτσι απλά...
Γιατί να καταστρεφόμαστε εμείς οι ίδιοι απο τους ίδιους τους εαυτούς μας...
Γιατί περί αυτού πρόκειται...
Εμείς φταίμε...
Κανείς άλλος...
Όλοι οι άλλοι είναι δικαιολογίες...
Αν δεν το καταπολεμήσεις...
Τότε...
Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι...
Και κάποια στιγμή, αυτό το σακούλι σπάει...
Και ξεχύνεται όλος ο πόνος σαν χείμαρρος...
Έρχεται η έκρηξη...
Η καταιγίδα...
Η Αυτοτιμωρία...
Και τελικά...
Θα αναρωτηθείς αν αξίζει όλο αυτό ή είναι ένα απλό τίποτα...
Θα το καταλάβεις όταν γευτείς τα δάκρυά σου...
Όταν θα τα σκουπίζεις στο μαξιλάρι σου...
Έτσι είναι η Αυτοτιμωρία...
Αργεί να την νιώσεις, αλλά όταν η "σκανδάλη" πατηθεί θα 'ναι πολύ αργά...