Χαμένοι

Εκάτη

Μέσα σε πόλεις θαμμένες σε ξεχασμένα Τάρταρα,
κάτω από νέφη σκουριασμένα,
που πέφτει μια βροχή ασθένεια θανάτου,
εκεί είναι τα πρόσωπα της μομφής,
εκεί είναι χαραμάδες σκοτεινής μορφής.

Ψυχές που πλανώνται μέσα σε πόλεις ξεχασμένες,
μουντοί ήχοι, ετοιμοθάνατη σιωπή,
παραπονεμένο παιδί που κλαίει αμυδρά. Χθόνιες αύρες.

Μα εγώ μια φωνή ακούω.
Ποια να 'ναι;
Μα δε βλέπω τη φωνή.
Που να 'ναι;

Που λέξεις παραμιλά δίχως λογική στη μιλιά.
Που κατάρες ακούει πίσω από κρυφή πανουργιά.
Μια τρέλα στο χαμόγελο. Πύρινη σπίθα στη ματιά.
Παιχνίδι ζωηρό. Φορέας του φωτός.
Άγγελος με τρεις κεφαλές.

Μα τρελός ορίστηκε το όνομα.
Νευρικό κλωνισμός η διάγνωση.
Και ψυχίατρος τη λύση έδωσε.
Φαρμάκι γάργαρο στο λαρύγγι και ύπνος ατέρμονος στο λεπτό.

Ωσάν εκύλησε το φάρμακο,
σε λάρυγγα ανόμοιας ψυχής,
όμοια την έκανε και τούτη.
Μουντή κι αυτή μέσα σε μουντές.
Νεκροζώντανη φωνή που διαχέει τη σιωπή. Τριπλή μορφή, η Περσηίς ατενίζει παντού.

Καλώς ορίσατε στου τρελού την αυλαία. Σας καρτερεί σε ξεχασμένα Τάρταρα.

Είθε η κουροτρόφος να φανεί σε τούτη τη διαδρομή.
Είθε να σας ρίξει φως σε δρόμους ζοφερούς. Κι απ' τις τρεις μορφές της,
Την πρώτη μήτε να λογαριάζετε, τη δεύτερη μήτε να φοβάστε.
Μα η τρίτη είναι αυτή που τα πάθη ραγίζει,
τις ορφνές αμαρτίες και τα πάντα εξαγνίζει.

Κυλά το φαρμάκι, Εκάτη. Κυλάει το βάσανο μου.
Ήρθε το τέλος και η αρχή.
Ήρθε από μακριά η χαραυγή.
Εφάνηκε του τέλους ο πηγαιμός.
Εχάθηκε της Εκάτης ο γιατρεμός.