KIYI

BOZUK DENKLEM VE MANTIK SENFONİSİ

Evimize geleli tam tamına beş gün olmuştu. Deniz hiçbir şeyi değiştirmemiş her şey o kadar yerli yerindeki sanki hiç gitmemişim gibiydi. Ben mutfakta bir şeyler hazırlarken o da her an kapıyı çalıp gelecekmiş gibi. Ama bizimki çatlak bir matematikçinin yazdığı bozuk bir denklem gibiydi. X, Y'nin kendini bulunmasını beklemeden kaçıp gitmişti.

Halim abinin söylediklerine göre Deniz hafızası geri geldikten sonra ki bu tam olarak ben gittikten dört ay sonra olmuş ve o dört ayın sonunda bir ay bu evde kalmış. Hiç dışarı çıkmadan, içeri kimseyi almadan. Yine Halim abinin dediğine göre bir ay sonunda ayda bir temizlemesi için yedek anahtarı Halim abinin eşine bırakmış gitmiş ve bir daha hiç uğramamış.

Benimle meselesini kapatmış mıydı? Kapatmış olsa mesajları o kadar acı dolu olur muydu? İntikam mı istiyordu? Beni geri mi çağırıyordu?

Hiçbir şeyden emin değildim. Çok uzun bir zamandır sıfır noktasındaydım. Ve hiçbir yere ilerleyemiyordum.

Kokusunun olduğu her şeyi yatağa koymuş, yatağı tam bir Deniz kokusu yığınına dönüştürmüştüm. Bazen o dağınıklığın arasında yatacak yer bile bulamıyordum ama onun kokusu yatacak bir yerden daha önemliydi. Her şeyden önemliydi. Böylece Deniz bir nebzede olsa Deniz'ine kavuşmuştu. Sularım artık daha dingindi.

Belki on gün kadar daha kalır ve dönerdim. Deniz'in eşyalarını almam pek sorun olacak gibi durmuyordu. Onun kokusuyla hayata biraz daha tutunup yeni bir başlangıç bile yapabilirdim. Mantıklı tarafım yeniden baş göstermiş, Deniz'den uzak dur adlı bir senfoni oluşturmuştu.