KIYI

ONA GİDEN YOL

Günler öylece geçiyor bu sefer ben hiçbir şey yazmıyorum ona. Arka arkaya birçok mesaj atıyor.

"Deniz"

"Sen misin?"

"Gel artık"

"Sen gelemiyorsan ben geleyim"

"Sikeyim ulan"

"Niye bulamıyorum seni"

"Nasıl gittiysen benden seni öyle bulamıyorum ki"

Mesajlar beni yoruyor. Tam olarak bir haftadır ilaçları kullanmıyorum, zavallı annem kullandığımı düşünse de. Her gün hapları kimseye duyurmadan ezip, bahçeye tozlarını savuruyorum.

Annemin Deniz'den haberi yok. Olsa yanlış bir durum olduğunu hemen anlar. Bu kadar uyumlu bir insan değilim çünkü.

Deniz'in beni bulmasından korkuyorum. Kızmasından değil, hayatını mahvetmekten ama ben de dayanamıyorum artık. Onu sadece görsem de yeter. Uzaktan baksam ve zaman öylece dursa.

Böylelikle yine saçma ve delice bir karar verip düşüyorum yollara.

Anneme dediğim sadece biraz tatil yapmak istediğim. O, yazlığa gideceğimi sanıyor bense İstanbul uçağındayım. Gidiyorum. Saatlik yol günlere dönüyor.
Uzadıkça uzuyor. Bitmiyor.

Yollar durmuş, ona mı gidiyorsun diyorlar. İzin vermiyorlar ama en nihayetinde her şey gibi yol da bitiyor.

Deniz'in iyi olduğunu duyduğum gibi kaçtığım bu şehre tam bir yıl sonra geri dönmüştüm. Bu şehirse sürekli değişen bir labirent gibiydi. Ben gittikten sonra değiştikçe değişmiş, beni ona götüren yolları kaybetmek istemişti.

Bir şekilde yolumu bulmuş bir apartmanın önüne gelmiştim. Anahtarım hala duruyordu ama kilidi değiştirmiş yahut burdan taşınmış olabilir düşünceleriyle çaldığım ilk kapı kapıcı Halim abinin kapısı olmuştu.

Kapıyı açınca karşısında beni gören Halim abi çok şaşırmış gibi görünüyordu. Sanki ben ölmüşüm de mezardan zombi olmuş çıkmışım gibi bir şaşkınlıktı bakışlarında ki

"Deniz Hanım?" diye seslendi sesi adımı seslenmiş olmaktan ziyade 'Gerçekten siz misiniz?' der gibiydi.

"Halim abi" dedim hemen ardından "Deniz evde mi?" diye sordum.

Telaşlı bir şekilde " Yok Deniz Hanım, Deniz Bey neredeyse bir senedir hiç uğramadı." Nefesi kesilmiş gibi derin bir nefes alıp "Siz gittiğinizden beri" diye ekledi.

İçime bir telaş düştü yoksa evimizi satmış mıydı?

Bu telaş dilime de vurmuş "Evi mi sattı yoksa?" diye kırgın bir sesle sormuştum.

Halim abiyse telaşlı halini koruyordu " Yok yok sadece kapattı, bir yıldır uğramıyor."

Bu sözler içimi biraz olsun rahatlasa da yine de buruktum ama ne bekliyordum ki

"Peki ya kilidi falan değiştirdi mi?"

Yeniden "Yok Deniz Hanım " dediğinde Halim abiden yoktan başka bir cevap alamayacağımı anlamıştım.

Son olarak " Halim abi o zaman ben birkaç gün evde kalacağım ama Deniz'in haberi olmasın lütfen, tamam mı?" dediğimde o da cevap olarak başını hızlıca sallamış ve "Tamam Deniz Hanım, siz hiç merak etmeyin" demişti.

Birbirimize iyi geceler dedikten sonra Halim abi kapıyı kapatmış bense asansörü çağırmıştım. On beş kat çıkacak bir halde değildim. Yorgun ve uykusuzdum. Saat gece yarısını çoktan geçmişti.