Her Boss' Broken Heart And Broken Leg

Chapter 19

BUMUNTONG-HININGA siya. Hindi niya alam kung pang-ilang hinga na niya iyon ng malalalim. Ang bigat kasi nang nasa dibdib niyang emosyon. Habang binibilot niya ang kapas para gawing cotton balls ay hindi niya maiwasang isipin si Trevor. Limang araw na siyang nakabalik sa trabaho at walang araw na hindi niya ito naiisip.

Mag-isa niya ngayon na naka-duty dito sa Emergency Room dahil kaunti naman ang kanilang pasyente. This is their routine in the hospital. When patients are below twenty, isa lang ang duty na nurse sa ER, isa rin sa OR at isang nursing assistant, ang tig-dalawa naman sa dalawang nurse stations, both the first and second floors. Tig-isa lang din sa Laboratory, Pharmacy at Radiology departments. And of course, mayro'ng isang Physician on duty. The rest ay on call na.

"Mag-isa ka lang?"

Naulinigan niya ang boses ng doktor na kalalabas lang sa doctor's quarter na katabi ng mini-operating room. Nginitian niya ito. "Yes, doc.. Gan'to po ang routine rito sa ospital kapag wala pong masyadong pasyente," paliwanag niya. Bago lang kasi ito sa ospital dahil galing ito nang ibang lugar.

Humila ito ng isang plastik na upuan saka naupo ro'n. Guwapo si Dr. Keiran Anderson. Kung mas maaga niya siguro itong nakilala ay baka ito ang pinagpapantasyahan niya ngayon gaya nang mga kasama niyang nars.

"Multi-tasking?" magaan na untag nito habang pinapanood ang kanyang ginagawa.

She wrapped the last batch of cotton balls. "Yes, doc. Usong-uso po, eh." Isinilid niya ang mga iyon sa plastik saka ito hinarap. "Bakit hindi ho kayo magpahinga habang wala pong pasyente? Baka pagod ho kayo. Seventy-two hours pa man din ho ang duty mo, doc."

Keiran smiled, showing off his white sharp set of teeth. "I'm doing okay, Berry," he said, chuckling. "Huwag mo akong alalahanin dahil sanay na ako sa diretsong trabaho at walang tulog. And besides, it's still early."

She glanced on her wristwatch. It read ten thirty in the evening. Ngunit hindi siya nagbigay ng komento. Nag-ayos na lamang siya nang mga patient charts dahil may mga OPD kanina. Ibibigay niya kasi iyon sa OPD nurse bukas.

"Kumusta na ang pasyente mong inalagaan?"

Napaangat ang ulo niya sa tanong nito. Kunot ang kanyang noo. "Sino po doc.?"

"The one that was a victim of vehicular accident," he stated.

Lalong lumalim ang gatla sa noo niya. Paano nito nalaman iyon?

"Oh..." Mukhang nakuha naman nito ang pagkalito niya. "Dr. Rosete explained to me. Nang mapadaan kasi kami sa hospital organizational chart, ay doon niya ipinakilala ang mga walang empleyado nang hospital."

She set down the pen on the chart to fully look at him. Hindi niya maiwasang mapangiti rito. "Ah, yes doc., I had to take care of Trev---" She stopped and cleared her throat. "Someone. Kaya medyo matagal din po akong nawala rito. Pero medyo maayos naman po ang kalagayan niya. Infact he's doing well now."

Hindi niya ipinahalata na medyo sentimental ang topikong iyon sa kanya. But then Dr. Keiran was not a doctor for no reason. He could clearly read between the lines, because he had let out a knowing smile.

"It's okay to get attached with our patients, Berry. And sometimes, we develop feelings for them," makahulugan nitong saad.

Namula naman ang kanyang mga pisngi dahil tinamaan talaga siya. "Naku, doc. wala naman pong gano'n na nangyari," kaila niya.

Yan, diyan ka magaling, Berry. Ang magkaila! sita nang isang boses sa utak niya.

Doc. Keiran shrugged, still smiling. "But it happens, right?"

"Ahm, may posibilidad naman po. Nangyari na po ba iyon sa inyo?"

Saglit itong nag-isip. "No, not yet. I just have a friend that really fell in love with his patient."