I am Pro Ana (Dutch)

Hoofdstuk 1

'Waar is het licht van de tunnel als je geen motivatie hebt om verder te kijken?, waar is de finish line als je geen motivatie hebt om door te rennen?'

De wekker was mijn hulpmiddel met wakker worden.

Zoals elke dag deed ik mijn ochtend routine: Muziek op, buikspieroefeningen en mijn tas inpakken. Make - up deed ik eigenlijk bijna nooit op, tenzij ik naar een feest ging, maar dan was het ook maar gewoon een beetje lippenstift. Ik was gewoon 'trots' dat ik mij niet ging gedragen als al die andere meiden uit mijn klas. Zij gedraagde zich heel anders.

Daar stond ik dan, in de aula op school. Allemaal opgetutte meiden die altijd alle jongens hadden. Oh, of ik daar bij stond?, nee alsjeblieft zeg. Ik sprong nog liever van een trein dan dat ik iedere dag, iedere pauze en ieder lesuur moet aanhoren hoe goed die ene jongen gezoend heeft. Eigenlijk had ik ook geen keuze. Vanaf de eerste dag werd ik uitgemaakt voor gothic en skelet.

Merendeels van de pauze zat ik op het toilet, gewoon m'n pijn zachtjes uit te huilen. Maar om terug te komen op die meiden, ze piepen al als er een nageltje is gebroken.

Toen ik bij de kluisjes stond hoorde ik een groepje meiden praten over mij; mijn gedrag, dat ik gothic was en dat ik op een skelet leek. Ik snapte precies waarom ik voor gothic werd uitgemaakt. Het zit namelijk zo:
In de kleedkamer bij gym zagen de meiden rode sneetjes op mijn arm. Zonder dat ik het wist maakte zij foto's van hoe ik eruit zag. Die foto's hebben zij laten zien aan iedereen uit de klas. Een paar zijn zelfs naar de mentor gegaan.

Toen mijn mentor mij voor een gesprek uitnodigde had ik alles verborgen met veel foundation. M'n mentor deed zelfs zo irritant dat zij mijn moeder belde. Mijn moeder liet het maar gaan, als iemand iets zou merken over hoe ik mezelf pijn deed was zij ALTIJD de eerste die erachter kwam. Mijn moeder zou die opgetutte meiden dus echt nooit geloven, laat staan die foto's.

Ik zat rustig in de les. Het 7e en dan ook het laatste uur; wiskunde. Later wilde ik iets worden met natuurkunde / scheikunde en daarbij had je ook verstand van wiskunde nodig. Vandaag zat het gewoon even tegen, ik had geen zin om op te letten, ik wilde gewoon naar huis.

Toen de laatste bel ging gebeurde het volgende:
Ik liep het lokaal zo snel mogelijk uit, naar de kluisjes en pakte daar rustig mijn spullen. Af en toe keek ik nog eens om mij heen, om zeker te weten dat ik niet weer werd uitgemaakt voor een "gothic". Ik wist wel dat het zou gebeuren, maar dan liever niet in mijn gezicht. Ik was best wel gevoelig en dit soort dingen konden echt jaren in mijn hoofd zwerven.

Nadat ik mijn kluisje dicht deed werd ik hard tegen een muur aangeduwd door de meiden uit mijn klas. De klap werd opgevangen door mijn hoofd, alles werd draaierig voor mij.

De meiden stroopte mijn mouwen op en zagen de rode sneetjes op mijn polsen. Één van de meiden riep hardop: 'Ieuw, zij is echt een emo.'

Iedereen keek ons aan. Toevallig liep de directeur langs.

De directeur riep de meiden naar hun kantoor, toen zij weg waren liep de directeur op mij af en zei: 'Gaat het?' Ik gaf geen antwoord en rende zo snel mogelijk naar mijn fiets, alsof ik de finish van een marathon wilde halen.

Toen ik thuis kwam keek ik eerst of mijn moeder thuis was. Vervolgens liep ik met tranen naar boven. Ik huilde en schreeuwde alles uit in mijn kamer.

Waarom was ik altijd het slachtoffer?