moondust | taejin

-24-

Taehyung sanki ilk defa duyuyormuş gibi araladı dudaklarını. Seokjin çoğu kez söylese de, sanki ilk defa söylüyormuş gibi hissetmişti Taehyung. Belki de babannesinin hikayesinden dolayı etkilenmişti, bilemiyordu.

Seokjin'le bakışları bir araya geldiğinde bile sevildiğini anlayabiliyordu aslında, şu an ona bakarken bile...

"Ben... Ben hiç böyle bir aşka şahit olmadım. Hiç görmedim, çevremde bir kez olsun böyle bir aşk görmedim." Yanaklarına düşen yaşı, elleriyle sildi. Seokjin'in görmesini istemiyormuş gibi, yüzünü önüne eğmişti. "Sana örnek gösterebileceğim bir aşk yok, ama..." Bakışlarını yeniden Seokjin'e çevirdi. "Ben hiç görmediğim, şu ana kadar hiç hissetmediğim bu duygunun... Şimdi eşsiz bir duygu olduğunu biliyorum, çünkü ben sana aşığım Kim Seokjin. Sana aşığım, bu çok farklı, çok farklı."

Seokjin elleriyle Taehyung'un yüzünü kavradı ve uzun parmaklarıyla gözyaşını sildi.

"Sen de, bunun bir mucize olduğunu düşünmüyor musun?"

Seokjin'in sorusu üzerine Taehyung gözlerini onaylarcasına kapattı.

"Kesinlikle. Kesinlikle düşünüyorum."

***

"Anlayamıyorum, beni neden aradığınızı anlayamıyorum."

Seokjin'in sesi odada yankılanırken, Taehyung'un uyanacağından korkarcasına hafifçe arkasına döndü. Sevgilisinin hala uyuduğunu görünce, önüne dönüp konuşmasına devam etti.

"Ben bu konuda ne yapabilirim bilmiyorum. Ben..." Derin bir nefes verdi. "Onu yıllardır görmüyorum ve bu kesinlikle benden dolayı değil."

Taehyung aralanan gözlerini ovaladı ve yanındaki boşluğa kısık gözleriyle baktı. Seokjin'i bulamayan gözleri odada gezinince, pencere kenarında telefonla konuşan sevdiğini gördü.

"Ben anlıyorum, fakat siz beni anlamamakta bayağı ısrarcısınız." Sıkıntıyla nefes verdi ve elleriyle alnını ovaladı Seokjin. "O beni görmek istemiyor."

Taehyung tek kelime etmeden incelemeye başladı sevdiğini, odada yankılanan sesi kesinlikle sinirli olduğunu gösteriyordu. Kimdi gecenin bu vakti arayan? Ya da, Seokjin'i bu kadar kızdıran?

"Ah... Pekala, bu konuyu düşüneceğim." Seokjin telefonu kapatmaya hazırlanırken, Taehyung yattığı yatakta dirsekleri üzerine çıktı ve ne olduğunu sormak için hazırda bekledi.

Seokjin telefonu kapatır kapatmaz, sıkıntıyla ofladı. Pencereye yaklaştı ve gecenin karanlığını aydınlatmaya çalışan, çelimsiz ayı ve yıldızları izlemeye başladı.

"Sorun ne?" diye sordu Taehyung, gözleri Seokjin'den ayrılmıyordu.

Seokjin gelen sese doğru döndürdü bakışlarını ve gecenin karanlığı yüzünü göstermediği halde, gülümsedi sevdiğine.

"Seni uyandırdım mı?" Yatağa doğru yaklaşırken, gülümsemesi hala yüzündeydi.

"Hayır hayır, öylesine uyandım." Omuz silkti. "Kim aradı?" diye sordu merakla.

Seokjin konuyu değiştirmeye çalıştıkça, Taehyung merakla yeniden soruyordu. Yatağındaki yerine geçti ve kollarını Taehyung'a sardı.

"Önemli bir şey değil sevgilim, hadi uyuyalım."

Taehyung yatakta iyice doğruldu ve oturur pozisyonu aldı.

"Önemli olmasa bile duymak istiyorum." Kollarını önünde birleştirdi. "Hiçbir şeyi saklamayacaktık, unuttun mu sözünü?"