Δεν σε αντέχω.

17. Ελα

Είχα έναν ήρεμο ύπνο μέχρι που κάτι δυνατές φωνές τον διέκοψαν, σηκώθηκα γρήγορα απο το κρεβάτι και περπάτησα στους διαδρόμους μέχρι που βρήκα απο που προέρχονταν. Ακούγονταν απο το δωμάτιο του Δημήτρη και του Μάρκου, αυτό δεν θα μπορούσε να είναι καλό. Άνοιξα την πόρτα και ήρθα σε επαφή με ένα θέαμα απρόβλεπτο, ο Δημήτρης ήταν πεσμένος στο πάτωμα με αίμα να τρέχει στο πρόσωπο του ενώ ο αδελφός μου κρατούσε τον Μάκη μακριά από τον Δημήτρη.

"Τι έγινε εδώ; " είπα

"Ο Μάκης πλάκωσε τον Δημήτρη " είπε ο Χρήστος προσπαθώντας να τον βγάλει απο το δωμάτιο

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να δω αν είναι καλά, γονάτισα δίπλα απο τον Δημήτρη και έλεγξα τα τραύματα του, για καλή του τύχη είχε μόνο μια σπασμένη μύτη και μερικές γρατζουνιές.

"Συγγνώμη για αυτό" είπα

"Δεν πειράζει μικρή,  υποθέτω μου άξιζε" είπε ο Δημήτρης με ένα στραβό χαμόγελο

Τον βοήθησα να σηκωθεί και τον οδήγησα στους υπόλοιπους ώστε να τον πάνε στο νοσοκομείο, έπειτα έψαξα τον Μάκη. Τον βρήκα καθισμένο σε ένα σκαλοπάτι να καπνίζει, το βλέμμα του ήταν χαμένο κάπου.

"Γεια" είπα δειλά

"Ω Γεια"

"Να καθίσω;"

"Κάτσε"

Έκατσα δίπλα του και πήρα το χέρι του στο δικό μου.

"Μάκη γιατί τον πλάκωσες;" 

Με κοίταξε με ένα ύφος απορίας, λες και η απάντηση ήταν εμφανής.

"Τι εννοείς γιατί Έλενα,  αυτός ο ηλίθιος σε απάτησε και σε πόνεσε, έπρεπε να πονέσει και αυτός" είπε σοβαρά

"Το καταλαβαίνω,  αλλά εγώ δεν είμαι υπέρ του οφθαλμού αντί οφθαλμού"

Σηκώθηκε νευριασμένος κα σχεδόν φώναξε απο την σύγχυση του.

"Πας καλά Έλενα,  τι λογική είναι αυτή;  πως μπορείς να είσαι τόσο τόσο-"

"Τόσο τι Μάκη;" ρώτησα

Τώρα πλέον στεκόμουν μπροστά του, τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος μου,  κοιτώντας τον θυμωμένη.

"Καλή,  πώς μπορείς να είσαι τόσο καλή ;" είπε και το βλέμμα του μαλάκωσε

"Δεν ξέρω,  υποθέτω είναι στο DNA μου"

Μια μεγάλη σιγή ακολούθησε μετά από την κουβέντα μου, ο Μάκης είχε ξανά καθίσει και σκεφτόταν κάτι. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι περνάει από το μυαλό του, ξαφνικά πετάχτηκε απο την θέση του και με τράβηξε από την μέση, φέρνοντας μας έτσι σε απόσταση αναπνοής.

"Πάμε να φύγουμε" είπε σοβαρά

"Τι;" 

"Αυτό που άκουσες, πάμε να φύγουμε απο εδώ, δεν θα σου κάνει καλό να είσαι σε αυτό το μέρος"

"Και που να πάμε; "

"Σε μένα,  πέρα από τον Χρήστο κανείς δεν θα το σκεφτεί ότι είσαι εκεί "

"Και τι θα γίνει με τα πράγματα μου;"

"Θα τα φέρει ο αδελφός σου, αυτό είναι το πρόβλημα; " ρώτησε

"Όχι,  απλά να μωρέ, τι θα πάμε να κάνουμε εμείς εκεί; "

"Θα μείνουμε μέχρι να ηρεμήσεις και να ξανά γίνεις χαρούμενη"

"Αυτό είναι αδύνατο "

"Τίποτα δεν είναι αδύνατο, εμπιστεύσου με, έλα μαζί μου"

Δεν ήξερα τι να απαντήσω, το άτομο που μισώ προσφέρθηκε να με πάρει μακριά από όλους και όλα, ήταν περίεργο και ξαφνικό. Αφού το σκέφτηκα λίγο κατέληξα πως ίσως είναι η καλύτερη επιλογή που έχω.

"Εντάξει ας το κάνουμε " είπα και αμέσως χαμογέλασε

Με τράβηξε απο το χέρι και με οδήγησε στην μηχανή του, ανεβήκαμε επάνω και έβαλε μπρος, μου έδωσε το κράνος του και πρόσταξε να κρατηθώ. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση του και αμέσως πάτησε το γκάζι. 

Ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μας και έκανε την διαδρομή να φαίνεται τόσο μαγική,  σαν τις ταινίες που έβλεπα όταν ήμουν μικρή. Ζούσα ένα όνειρο,  μόνο που ο πρωταγωνιστής του δεν ήταν κάποιος πρίγκιπας.

Ήταν απλώς ο Μάκης.

Το άτομο που δεν αντέχω.