Δεν σε αντέχω.

26. Τελειώσαμε

Ξάπλωνα στο καναπέ προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις γίνει. Το αγόρι που τόσο καιρό δεν άντεχα εξέφρασε τον έρωτα και την αγάπη του για εμένα. Ήταν τρελό.

Ένιωσα ένα σκούντηγμα στον ώμο και επανήλθα στην πραγματικότητα, ο Μάκης με κοιτούσε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

"Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε.

"Τίποτα"

"Έλενα μου μην λες ψέματα, μπορώ να καταλάβω πότε μου λες την αλήθεια και πότε όχι"

"Και πως το καταλαβαίνεις;"

"Είναι απλό, όποτε λες ψέματα ασυναίσθητα ξύνεις την μύτη σου" είπε και γέλασε

Ήμουν πραγματικά εντυπωσιασμένη από το πόσο πολύ προσέχει τις κινήσεις μου. Ούτε εγώ δεν ήξερα τον εαυτό μου τόσο καλά, ποιός να μου το έλεγε ότι όποτε έλεγα ψέματα η μύτη μου με πρόδιδε.

"Μάλιστα" είπα

"Λοιπόν; Τι σκεφτόσουν;"

"Όλα αυτά που έγιναν, ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω"

"Ναι ούτε εγώ το έχω χωνέψει, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι από όλες τις κοπέλες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου θα ερωτευόμουν εσένα. Ήσουν πάντα τόσο αντίθετη και μου πήγαινες όλη την ώρα κόντρα και μου έσπαγες τα νεύρα που νόμιζα οτι πάντα θα σε μισώ. Ποιός να μου το έλεγε ότι όλο αυτό το μίσος θα κατέληγε σε έναν έρωτα που σιγόβραζε και μια αγάπη αμέτρητη." είπε και ένα γελάκι έσκασε στα χείλη του

"Ναι είναι πραγματικά περίεργο"

Έκατσε πιο κοντά μου και με αγκάλιασε, το σαγώνι του ακουμπούσε το κεφάλι μου και τα χέρια του χάϊδευαν την πλάτη μου. Έτσι όπως καθόμουν μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς του. Χτυπούσε τόσο γρήγορα και δυνατά που νόμιζα οτι θα πεταχτεί από το στήθος του.

"Η καρδιά σου χτυπάει γρήγορα" είπα

"Είναι επειδή βρίσκεσαι κοντά μου"

Για τα επόμενα λεπτά κάτσαμε να απολαύσουμε την ζεστασιά ο ενός του άλλου. Ήταν τόσο ήρεμα και ωραία και ένιωθα τόσο άνετα που δεν ήθελα να κουνηθώ. Ξαφνικά σηκώθηκε και έβγαλε το κινητό από την τσέπη του. Πληκτρολόγησε έναν αριθμό και τον κάλεσε.

"Αμαλία; Έλα ο Μάκης είμαι, θέλω σου πω κάτι " είπε

Τον έβλεπα όσο μιλούσε στο κινητό κουνώντας τα χέρια του πάνω κάτω. Έβλεπα τους μυς του να τεντώνονται και να ξανά μαζεύονται, ήταν τόσο όμορφος, σαν Έλληνας θεός. Το αυτί μου έπιασε κάποιες λέξεις απο την συζήτηση που με έκαναν να χαμογελάσω.

"Ναι Αμαλία, τελειώσαμε το μόνο που θέλω από εσένα είναι να είμαστε φίλοι" είπε παγερά

Μίλησαν για λίγο ακόμα αλλά δεν έδωσα καμία σημασία, ήμουν υπερβολικά απασχολημένη με το να χαμογελάω. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο τον αγκάλιασα σφικτά και του έσκασα ένα φιλί στα πεταχτά.

"Κάποια είναι χαρούμενη" είπε

"Μμμ αφού τώρα είσαι εκατό τοις εκατό ελεύθερος"

"Ποτέ δεν θα είμαι ελεύθερος, η καρδιά μου είναι αιχμάλωτη σου"

Τα χείλη μας ενώθηκαν με μιας, ένα φιλί γεμάτο πάθος και τρυφερότητα. Όσο και αν τον φιλούσα δεν χόρταινα τα χείλη του, διψούσα για τα φιλιά και την ζεστασιά του. Με έκαναν να αισθάνομαι ασφάλεια, λες και όσο βρίσκομαι κοντά του τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με πειράξει και ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Μέσα σε όλο το χάος της ζωής μου βρήκα έναν άνθρωπο που αξίζει. Όσο και αν προσποιούταν τον σκληρό, η μαλθακότητα και η καλοσύνη του βγήκαν  στην επιφάνεια. Και έτσι μπόρεσα να δω τι είναι καλό, πραγματικό καλό.

Και ήταν αυτός.

Το άτομο που πραγματικά δεν μισώ.

Ο προσποιητός εχθρός μου.

Ο πραγματικός άνθρωπος μου.