Δεν σε αντέχω.

24.Οπτική Μάκη

Ξάπλωνα στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το ταβάνι, οι λέξεις που ξεστόμισε η Έλενα να αναπαράγονται στο μυαλό μου.

Ναι,  και στο κάτω κάτω γιατί να με νοιάζει; Δεν είσαι και τίποτα για εμένα, είσαι απλά ο κολλητός του αδελφού μου

Αυτό πόνεσε πολύ περισσότερο από όσο νομίζει, το παραδέχτηκα έκανα βλακεία που έφερα την Αμαλία αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να ξεχαστώ, αυτή βγήκε με τον πρώην της έπρεπε και εγώ κάπως να χαλαρώσω για να μην τα κάνω όλα χάλια. Αμα δεν αποσπούσα κάπως τον εαυτό μου θα την ακολουθούσα και θα τον έκανα μαύρο στο ξύλο. Έχει μεγάλο θράσος μετά από όλα να της ζητάει να μιλήσουν. Αλλά και αυτή τα έχει χάσει τελείως, είναι δυνατόν να δέχεται να ακούσει οτι δικαιολογία του έρθει;

Και τι γίνεται με το φιλί; Ήμασταν τόσο κοντά, αν με φιλούσε ίσως και να έβλεπε ποσό την θέλω και πόσο πολύ την αγαπώ. Αλλά όχι έπρεπε να χτυπήσει το τηλέφωνο και να τα χαλάσει όλα. Κοίταξα την ώρα και είδα ότι έχω ξοδέψει δύο ώρες από το χρόνο μου στο να μονολογώ.

Τότε ήρθε στο μυαλό μου η Έλενα,  που είναι τόσες ώρες; Που τριγυρνάει;     Και το βασικότερο, με ποιόν τριγυρνάει; Πετάχτηκα πάνω με την σκέψη αυτή,  γρήγορα φόρεσα τα αθλητικά μου και βγήκα έξω, έψαξα όλα τα πάρκα και τα μέρη που μπορούσα να σκεφτώ αλλά δεν την βρήκα πουθενά. Τότε την είδα να βγαίνει απο μία καφετέρια γελώντας. Απο πίσω της ήταν ένας νεαρός με γκρι μάτια και καστανά μαλλιά, ελκυστικός θα έλεγα. Την αγκάλιασε και μαζί σκάσανε στα γέλια.

Ποιός στην ευχή της Παναγίας είναι αυτός και με ποιό δικαίωμα αγγίζει την Έλενα μου;. Μέσα στα νεύρα τους πλησίασα, ήμουν έτοιμος για καυγά.

"Φίλε κάτω τα χέρια σου από την Έλενα" είπα νευριασμένα

"Ωπα χαλάρωσε λίγο Μάκη" είπε, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά

Μα πως ξέρει το όνομα μου;

"Που ξες το όνομα μου;"

"Μάκη, ο Μάνος είμαι" είπε χαλαρά

Τότε μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το εύσωμο παιδί που είχε κολλητό η Έλενα πριν κάτι χρόνια, δεν μπορούσα να πιστέψω οτι είχε αλλάξει τόσο πολύ.

"Απίστευτο" μουρμούρισα

Εκείνος γέλασε και ξανά αγκάλιασε την Έλενα, είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα. Με μια απότομη κίνηση τον έσπρωξα και έπεσε κάτω.

"Είπα κάτω τα χέρια σου" είπα και άρπαξα την Έλενα να φύγουμε

Όσο την τραβούσα άλλο τόσο παραπονιόταν στο τέλος έπαψε να αντιστέκεται και με άφησε να την τραβολογήσω μέχρι το σπίτι. Μόλις μπήκαμε μέσα και έκλεισα την πόρτα με χαστούκισε.

"Τι ήταν όλο αυτό;" ρώτησε εμφανώς εκνευρισμένη

"Τίποτα"

"Πώς τίποτα; Έριξες κάτω τον κολλητό μου και με τραβούσες με το ζόρι μέχρι το σπίτι. Τα έχεις χάσει τελείως;. Ποιό είναι το πρόβλημα σου Μάκη; Τι σου συμβαίνει;"

Όση ώρα μιλούσε το μόνο που πρόσεχα ήταν τα χείλη της, το πόσο ωραία φαινόταν η καμπύλη τους όσο ανοιγόκλεινε το στόμα. Ήταν πραγματικά υπέροχα, για φίλημα.

Έπρεπε να το κάνω, ίσως μετά απο αυτή την ημέρα να μην είχα ξανά αυτή την ευκαιρία,  αυτή ήταν η ώρα να δείξω όσα αισθάνομαι για αυτή.

Ή όλα ή τίποτα.