Art of Legs

گوزن ها

"يه روز مياي تو اين زميني كه هيچي ازش نمي دوني، همون اول روت يه اسم مي ذارن و بهت هويت مي دن. محكوم مي شي به زندگي كه شايد اصلا نمي خواستي.

زندگي خيلي ناعادلانه است.

وقتي مي گيم زندگي اولين كلمه اي كه مياد به ذهنم بي عدالتيه. شايد براي فرار از اين همه بي عدالتي غيرقابل دركه كه تصور بهشت و جهنم وجود داره. شايد اصلا تمام اديان راهي براي فرار كردن از بي عدالتي محض حقايق به وجود اومدن. نمي دونم به خاطر حكومت به وجود اومدن يا دروغي بودن براي راحت تر كنار اومدن با زندگي مثل هزاران دروغ ديگه.

نمي دونم چرا روي زمينم، نمي دونم اصلا كسي مي دونه يا نه و برام مهم نيست. جواب هيچ چرايي ديگه برام قابل اطمينان نيست. چرا زمين گرده؟ چرا انسان ها يه قلب دارن؟ چرا اينجاييم؟ جواب همه شون مي تونه غلط باشه. به يه عكس نگاه مي كني، روش زوم مي كني و خودت كلي چيز جديد مي بيني، چيزهايي كه ازشون مطمئن نيستي. يه اهنگ بي كلام گوش مي دي و صداهايي رو مي شنوي كه ازشون مطمئن نيستي. جواب چراها هم اينجوريه. نمي دوني چي حقيقته، چي نيست.

شايد يكي از مهم ترين چيزهايي كه ادم در دوران نوجووني ياد مي گيره اينه كه هيچ چيزي به طور حتم وجود نداره و صادقانه همه چيز مي تونه كاملا بي معني باشه و همزمان هزاران معني مختلف داشته باشه و در اخر اين تويي كه به چيزهاي مختلف معنا مي دي و تصميم مي گيري كه چه جوري ببينشون و اين خيلي قشنگه و باعث مي شه زندگي قابل تحمل تر بشه. "

به دانش اموز هاي روبه روم كه بيشترشون داشتن با دقت گوش مي كردن نگاه كردم و لبخند زدم.

" نوجوون ها مثل گوزن هان. وقتي بچه ان درون ندارن، چيزي از خودشون نمي دونن. گوزن ها وقتي به بلوغ مي رسن شاخ در ميارن و زيبا مي شن و هر لحظه ممكنه شكار بشن.

يكي از قشنگ ترين بخش هاي نوجووني قبول نكردن واقعيت ها و جنگيدن با بي عدالتي هاست و اين خيلي رضايت بخشه كه فرياد بزني و نپذيري ولي از اون قشنگ تر قبول كردن چيزهاييه كه قابل تغيير نيستن. قبول كردن خودت و دنياست. به خودت و دنيا عشق بورز. "