VAMPIRE LOVE STORY (Bitti)

bölüm 11

Sevgi ve barış içinde büyüdüm ama aslında babamı hiç tanımadım. Merhamet ve saygı göstermem öğretildi ama o sabah gözlerimi açıp leylayı gördüğümde, hiçbirşey hissetmedim.

Leyla: ayla! Uyandın!

Dün geceden anılar geri gelip çekiç gibi vuruyordu. Annem... Selçuk...

Leyla: beni duyabiliyormusu ayla?

Ben: seni duyabiliyorum, leyla.

Leyla: yakında daha iyi hissedeceksin.

Ben: sağlığımdan endişe etmiyorum. Eve gitmeliyim, annem muhtemelen endişelenmiştir.

Kemal sessizce odaya girdi ve leylayla konuştu.

Kemal: leyla, bize kahvaltı getirir misin? Ayla aç olmalı, gücünü tekrar kazanmalı.

Ben: kemal, seni gördüğüme sevindim! Beni bir daha leylayla yalnız bırakma!

Kollarına doğru koştum, ve ellerim omuzlarına değdiği anda kendimi güvende hissettim. O da bana sarıldı.

Kemal:oturman gerekiyor, ayla...

Ban oturmamı söylediği an haberlerin kötü olduğunu biliyordum. Ayakta durup elimi avuçlarının arasında tutmaya devam etti.

Ben: kemal, bunu kaldırabilirim...

Dizlerinin üzerine çöktü elimi sıkıca tuttu. Direk olarak gözlerimin içine ciddi ve endişeli bir şekilde bakıyordu.

Ben: kemal, hayır! Ne yapmaya çalıştığını biliyorum... Bana herşeyi unutturmaya çalışıyorsun. Yapma...

Kemal: otur, ayla. Lütfen oturmalısın...

Ben: artık birşey yapmam gerekmiyor!

Sinirliydim! Bana herşeyi söylemesini istiyordum.

Kemal: üzgünüm, ayla, seni hayal kırıklığına uğrattım.

Ben: hayır, kemal, beni hayal krıklığına urğatmadın! Leyla'nın bana saldırdığını ve senin beni taşıdığını hatırlıyorum. Halüsinasyon gördüğümü hatırlıyorum... Beni tekrar kurtardın.

Kemal: Ayla, bu dün gece olanların sadece bir bölümü. Çok güçsüzdün ve seni kollarıma aldım. Ali bizi takip etti. Bundan eminim.

Ben:Anlıyorum...

Kemal: sana biraz kanımdan vermem gerekti, ama sen izin vermedin.

Ben: iyiyim... Teşekkürler.

Kemal: seni dinlenmen için bıraktım ve Selçuk'un barınağına gittim.

Ben: anneme ne oldu?

Kemal: Öldü, Ayla...

Annemin öldüğü hakkındaki haberler şüphelerimi doğruladı. Tekrar kalbimde keskin bir acı hissettim ve kolyeyi hatırladım.

Ben: Biliyorum, kemal... Beni bıraktığı anda da biliyordum...

Birden, ayaklarım külçe gibi ağırlaştı ve dengemi kaybettim. Tam arkaya düşecekken ışık hızıyla kemal yanıma koştu ve ellerimi tutup düşmememi sağladı. Başım çok dönüyordu ve annemle yaşadığımız tüm o güzel anıları hatırladım.

Gözlerimi kapattım, vücudum bu kadar üzüntüye katlanamadı.

Bayılmıştım, hem de ayakta.

Kemal beni ayıltmaya çalışıyordu.

"Ayla! Uyan! İyi misin?! Ayla?!"

Beni kollarımdan tutuyor ve sarsıyordu. Birkaç dakika sonra beni ayıltabildi.