VAMPIRE LOVE STORY (Bitti)

bölüm 14

Bazı okurlar diyor ki, Kemal arkadaşımız gereğinden fazla iyi, yani bir vampir için. Arkadaşlar zaten baş kahramanın sevgilisi iyi olur bu wattpad kitaplarının bir kuralıdır skdjdh. Yalnız eğer Real'de Kemal kadar iyi bir insan varsa direk evlenin lan wflhdjfnd. Neyse.

Suçluluk duygusu, işte bir kişiye verilebilecek en büyük ceza bu. Eğer sizin yüzünüzden veya sizin için ölmüş olan biri varsa, onun yükünü hiçbir zaman atamazsınız, ne yanarak ölmek yada fiziksel acı çektirmek dünyanın en büyük cezasıdır en büyük cezalar yürek için olandır. Sevdiklerinize zarar vermek en içten yaralayan şeydir...

Kemali kaybetme korkusuyla yüzleştim dün gece, bu düşünce bile yetti mahvolmama.

Birkaç hafta sonra...

kalbimde bir ağrı hissettiğimde, hemen odasına doğru koşmaya başladım ve leyla bana şaşırmışcasına baktı. Umarım ona birşey olmamıştır...

Odasının kapısını açtım ama kalbim çok hızlı bir şekilde çarptıpında, Kemal'in orada gözleri açık beni beklemediğini gördüm, hareket etmeden yatağında duruyordu ve onu gördüğüm anda, yere serildim. Gözlerimi yavaşça kapattım ve hiçbir sorunum olmadığı çocukluğumu düşünürek ruhumu ve bedenimi serbest bıraktım.

Leyla bir anda içeri girdi ve beni yerde yatarken gördüğünde şok geçirdi, beni yerden kaldırdı ve ayılttı.

Leyla: Ayla, iyi misin?

Ben: ben... Ben... Kemal iyi mi?!

Leyla: birşey yok, hepsi geçti...

Ben: ne? Ne geçti?

Leyla: derin bir nefes al, ve sakin ol.

Ben: Kemal'e birşey olmadı, değil mi?!

Leyla: gidip bakacağım.

Ben: beni ona götür.

Leyla: biraz uzan. Çok güçsüzsün. Birazdan dışarı çıkarız ve beslenirsin.

Ben: lütfen Leyla, benim yüzümden ölmesine izin verme... Bu duyguyla yaşayamam...

Leyla: snein yüzünden ölmedi Ayla, lütfen böyle düşünme.

Ben: hepsi benim suçum... Beni kurtarmak için kendini feda etti...

Leyla: merak etme, iyileşecek.

Ben: nereden biliyorsun?!

Leyla: biliyorum.

Titriyordum ve ağlamamaya çalışıyordum.

En son Leyla'nın salondan çıktığını gördüm, gözlerimi dinlendirdim. Kemal beni bekliyor, biliyorum.

Leyla çıktığı anda, Kemal'in kapıdan girdiğini gördüm. O kadar heyecanlanmıştım ki ona sarılmak için koştuğumda, elimin içinden geçtiğinin farkına varmamıştım. Ama sonra anladım... Halusinasyon görüyordum!

Ben: Kemal! Gitme! Lütfen...

Kemal: ben buradayım, Ayla.

O geceki gibi kalbimi işaret etti.

Kemal: burada, kalbinde...

Bana yaklaştı ve yüzümü okşadı.
Fakat o gerçek Kemal değildi...

Kemal: şimdi gitmem gerekiyor Ayla, kendine iyi bak...

Ben: hayır!

Sonrasında kulağıma eğildi ve fısıldadı,

Kemal: odana git, bir zarf bulacaksın...

Ben: ne zarfı?

Haküsilasyon cevap vermeden benden uzaklaştı. Bir anda, ortadan yok oldu, gerçekten toza dönüştü, gitti...