Gitmeme İzin Ver (Kaderle Kumar Serisi 1. Kitap )

42-Aptallar

'Bir rüya gördüm dün gece. Rüya olduğuna inanmak istemeyeceğim türden...'

                                                                     Ashraf Anoushivan

Kadın vücudunun kasıldığını hissediyordu. Kanı kaynıyor dudakları aralanınca dökülen kelimeler birer zehir gibi havada yayılıyordu.

' Qâtel!' (Katil!)

Alexin kahkhası dolarken Rüzgar elinde buz kesen tenle birlikte olup biteni anlayan Buluta dündü. Alexin kaşları çatılırken Rusça söylediği kelimeler ile birlikte salonda derin bir sessizlik olmuş, hemen ardından onlarca silahlı kadın ve adam bu yabancı adama dönmüştü.

'Ashrafın oğlunu öldüren adam bu! Anoushivan kanını döken!' 

Anoushivanlar... Neredeyse altı yüz yıllık tarihe kök salmış, gerek dostlar edinmiş, gerekse düşmanını dosta çevirmiş büyük bir aile idi. Bu odada Anoushivanlar sevilir sayılırdı. Öte yandan her biri de Anoushivanlar için yakınlaşmak adına bir olay beklerdi. Zira onlar gibi bir dost, yoldaş demek iki kıtaya birden hakim olmak demekti. Piyonlarını rahatça hareket ettirebilmek demekti. 

Yabancı adamın arkasından içeriye giren koca cüsseli adam ile birlikte Bulut kanının çekildiğini hissetti. Şakakları kar beyazı, gözlerinin kenarlarında yılların ağırlığı kırışmış bir adam vardı. Ve bu adam Buğra yaşasaydı yirmi yıl sonra ki hali gibiydi... 

'Ashraf teninin kaynadığını hissediyordu. Adamın içeri girmesi ile bir kaç silah inerken bir çoğu halen havadaydı. Adama karşı inen silahları gören Ashrafın kükreyişi odayı doldurdu. Keskin Farsçası tüyleri diken diken ediyor, intikam dahi onun dilinde bir duaya dönüşüyordu. 

'İnen her silah Anoushivanlara kalkan bir eldir!' 

İnen silahlar yeniden kalkarken Rüzgar yaşlı adama baktı. Buğra ile hemen hemen aynı görünüyor olsalar dahi adamın bakışlarında ki şey Buğrayı son gördüğü zaman ki ile aynıydı. Adam buraya ölmek için gelmişti. 

'Tanıştığımıza memnun oldum Ashraf. Ben Kiril Anzuvortov . Adamlarımdan senin namını çok duydum.'

Anzuvortov ailesi.. Bulgaristanın en önemli iki ailesinden biriydi.. Demek ki zamanında Almira sıradan bir adamın altına yatmamıştı.

Bunun ile birlikte dona kalan Ashraf soğuk terlerin sırtını okşadığını hissetti. Rüzgar ise bu göndermeyi farklı algılamıştı.. Küçük bir bebeği öldüren adam neden tecavüz emri de vermesindi? Rüzgarın teni buz keserken hırlaması adamın da dikkatini çekmişti. 

'Sen Rüzgar olmalısın!'

Rüzgar belinde ki silahı çıkarırken bir tane bile koruma yoktu orada. Herkes kendi gücüyle oradaydı. Olası bir durumda ki eşitlik için korumalar getirilmezdi. Yalnızca ev sahibinin mevcut koruması vardı. 

Ashraf gördüğü yüz ile birlikte kusacağından emindi ki sesi boğuktu.

'Oğlumun katili sensin!'

Önünde ki adam, Buğranın babası olduğuna emin olduğu adama baktı. Kızın keskin Farsçasına kırık bir lehçeyle cevap vermişti. Kadın sadece Farsça konuşuyor, diğer bütün bildiği dilleri konuşamıyordu o an. Zira öfkesi beyninde tek bir kelime canlandırıyordu. Ölüm.. 

'Ben sadece emirlere uyan bir köpeğim.'

Azat kapıdan içeri girdiğinde karşılaştığı manzara ile kala kalırken bir an için silahların ona dönük olduğuna emindi. Lakin ona değil yanında ki adama dönüktü. Bu yüzü bir yerde görmüş gibiydi ama nerede...