MAVERA | ANAMORFOZ

5.Bölüm: "Şeytanın Oyun Alanı"

Twisted Games-Night Panda,Krigarè

•

Geceleri uyandığı kabusların ardından akıttığı göz yaşları ruhunda boşluklar açan bir çocuk vardı. Şimdi o çocuk büyüdü. O göz yaşları,yerini düşmanlarının korku dolu çığlıklarının verdiği hazza bıraktı.Ağlayarak geçen geceler bitti,korkular toz olup gitti,acılar geçti,sadece izleri kaldı belki.

Ama o boşlukları doldurmaya hiçbir şey yetmedi. Arkın Kaner Erez'in ruhu,gözlerini açtığı her bir yeni günde kan sızdırmaya devam etti.

•

5.Bölüm: "Şeytanın Oyun Alanı"

Zaman en büyük öğretmendir,fakat bir o kadar da acımasızdır.

Saniyeler ruhuna vuran kırbaçlara dönüştükten sonra acıyı yok sayabilmek için gözlerini sımsıkı kapatırsın.Hapishane demirleri gibi kapattığın gözlerinin ardından dişlerini birbirine sımsıkı bastırmaya başlarsın.Bunun ardından parmakların avucunun ortasında birleşir,nefesin hızlanmaya başlar. Bir süre sonra kalbinin patlayıp göğüs kafesine çarparak dağılacağından endişe duyarsın.

Zaman,acımasızdır.

Çarptığı yerde daha derin bir acı bırakırken saniyeler dakikalara dönüşür. Sonra dakikalar saatlere uzatır elini,saatler günlere sarılır,günler haftalara evrilir,aylar,yıllar ve koskoca bir ömür...

Fakat benimki şu an için ikinci haftasını doldurmuştu.Çünkü onu en son gördüğüm günün üzerinden iki hafta geçmişti.

Şaşırtıcı şekilde bir daha karşıma çıkmamıştı,aynı şekilde o adam ve kadın da öyle. Hepsi zihnime bıraktıkları bombayı sahipsiz bir şekilde bırakıp gitmiş,beni geçmişin izlerine değil de geleceğin getireceklerinin endişesi içine hapsetmişlerdi.

Yalnız başıma kaldığım her anda varlıklarını bana hatırlatmaya devam ediyorlardı.

Şüpheyle yaşamak en kötüsüydü.

Üzerinde durduğun dikenin acısına bağışıklık kazanmak yerine kafanda kurduğun felaket senaryoları bir çığ gibi büyüdüğü için gözlerini açtığın her yeni günde ilerlemek biraz daha zorlaşıyordu. Bu belki de mantıksızdı. Arkın'ın benimle uğraşmaktan çok daha önemli işleri olduğundan emindim,en basitinden omzundaki yara gibi. Bunun dışında o adam ve kadının da öyle. Kadın yaralıydı,hatta ölmüştü,bilmiyordum.

Belki de gerçekten kimsenin umurunda değildim,fakat zihnimin en ücra ve en korunaklı köşesini esir alan bu şüphe,tüm bu olumlu düşüncelere sert bir rüzgar estirerek onları düşünüp rahatlamak istediğim kısacık anı da benden çalıyordu. Bu nedenle onlardan bana kalan tek şey de bu boğucu,insanın ruhuna bir virüs gibi yerleşen korkuyla yaşamak oluyordu.

O gece yaşananları Eda dışında kimse bilmiyordu. Para meselesinin tamamen kapandığını diğerlerine inandırmak gerçekten zor olmuştu. Çünkü o gece ne halde olduğumu çok iyi görmüşlerdi. Hem sözlerimle,hem de hareketlerimle onları durumun ciddi olduğuna öyle inandırmıştım ki,şimdi bu konunun öylece kapanıp gitmesi kafalarında soru işaretleri bırakmıştı. Haklıydılar da. Yine de bu mesele de birkaç gün içinde kapanmıştı. Herkesin hayatında benim söylediğim yalanlardan çok daha önemli ve endişe duyulması gereken konular vardı.