Ben geldim🥺
Sezon finali yapıp hazirana kadar yokum dedikten sonra art arda Mavera yazmam şoku...Her şekilde kendimi durduramayacağım açıktı zaten,çok şaşıramıyorum.
Bu bölümden sonraki bölüm ne zaman gelecek bilmiyorum,araya istemediğim kadar uzun bir zaman girebilir. Yoğunluğumun maksimuma ulaşacağı bir döneme giriyorum. Bayram tatilinden yararlanarak yazdım bir şekilde,fakat yaz tatiline kadar başka bir bölüm için söz veremiyorum. Fırsat bulursam,belki.
Bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı da unutmayalım. Yetiştirmek için çok çabaladım. Lütfen,emeğimi yok saymayın❤️
Keyifli okumalar diliyorum.
Instagram: chariotoftheluna
•
Onward & Upward - Tommee Profitt, Fleurie
Shameless - The Weeknd
Read Your Mind - MISSIO
•
27.Bölüm: "Göğüs Kafesinde Uyutulan Vedalar"
Bedene can veren,insanı bir yığın kas ve kemik olmaktan ayıran tek gerçek ruhtur. Aynı ruh,ömrünü tamamladığında ve zamana son izini bırakıp bedeninden ayrıldığında yeniden aynı boşluktan ibaretsin. Tuhaftır ki,insanlar nefes almaya devam ettiğin süre boyunca ruhunla o kadar ilgilenmezler,fakat bedenine sıkı sıkıya bağlıdırlar. Kimse ruhuna sarılmaz,bedenine sarılır başta;sevdiklerin öfkelendiklerinde bedenini savurmak yerine ruhunu ezip geçmeyi tercih ederler. Aynanın karşısına geçtiğinde karşındaki et parçasını güzelleştirmek için koca bir ömür feda edersin,fakat o bedenin içindeki ruhu aydınlatmak için hiçbir şey yapmazsın.
Ruhun gerçek anlamda değerini kazandığı tek gün ise öldüğün gün olur. Yine de geç kalınmış bir değer,hiç var olmamaktan farklı değildir. O saniyeden sonra seni ne kadar sevdikleri,ne kadar güçlü,düşünceli ya da iyi olduğun,verdiğin savaş ya da uğruna kaybettiklerin önemsizdir.
Birini kaybetmeye çok yaklaştığında da ruhlar değer kazanabilir,yine de bu en az diğer duygular kadar geçicidir. Sert bir rüzgara benzer belki. Çarpıcıdır,can yakar,fakat bir diğeri gelene kadar öncekinin varlığını hatırlayamazsın.
Şu anda hissettiğim duygular için düşündüğüm şey buydu. Bedenimdeki tüm gücü koparan bu korku,her şey yoluna girecekse eğer,o rüzgarlardan biri olabilirdi. Alışmak kolaydı zaten. Ne de olsa her şey bitene kadar kimse o anda neler hissettiğini hatırlamazdı. Eğer bitmesine yetecekse,yeterince aşağılık olmayı bile kabul edebilirdim ve unuturdum. Sadece düşündüğüm şeyin gerçek olmaması için...
"Bu ne demek şimdi?"
Eda'nın dudaklarından düşen kelimelerin içindeki korku,bu sorunun gerçekliğini çoktan yitirmesini sağlıyordu. Bu bir soru değildi. Sadece o da benim gibi titremenin eşiğindeydi ve böyle anlarda duygular her şeyi öyle baskılardı ki kelimeler gücünü ve anlamını yitirebilirdi. Yaşadığını hissetmek için birkaç şey söylemek bunun için yeterdi belki. Çünkü bir noktadan sonra her şey,insanlara sadece ölümü anımsatırdı.
"Bilmiyorum."diye fısıldadım zorlukla. "Sadece buradan gitmek istiyorum."
"Tamam..."dedi Eda hemen. Tüm o sessizliğin ardından ilk kez konuşmam onun için uyanış olmuş gibiydi. Adeta durduğu yerde irkilerek bana döndü ve kolumu yavaşça sardı. "Gideceğiz. Hemen gideceğiz."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVERA | ANAMORFOZ
Roman pour Adolescents"Eğer zihnindeki canavarların alabora olduğunu düşünüyorsan büyük bir felaketin eşiğindesin.Çünkü zehir şişenin içindeyken değil,dışındakini kırıp ruhunun denizine yayılmaya başladığında tehlikelidir."
