Nie bój się / Regulus Black

19

   - Dzisiaj wyjeżdża Regulus, prawda? - zagadnęła Alica, kiedy razem z Aurorą piły na tarasie herbatę.

- Tak, gdzieś tak o szesnastej ma być tutaj jego ojciec. Mamo, ja mam do ciebie pytanie...

- Słucham?

- Pamiętasz ten dziennik, o którym opowiadał nam ojciec?

- Tak. Był to dziennik jego prababki jak się nie mylę, nie wiem jednak co w nim jest. 

- Masz rację. Ja jednak to odkryłam. Są w nim zaklęcia i to bardzo niebezpieczne, ja myślę że powinnyśmy go bardziej ukryć. 

- Może w piwnicy? - szatynka posłała matce zdziwione spojrzenie.

- My mamy piwnicę? - zapytała, Alice zaśmiała się cicho.

- A i owszem mamy. Nikt nie znajdzie tam tego dziennika, skoro nawet ty nie wiedziałaś o jej istnieniu to śmierciożercy też nie będą wiedzieć. - oznajmiła.

- Skąd wiesz o śmierciożercach? Przecież nic nie mówiłam.

- A kto inny może po niego przyjść? Tym bardziej że ma on niebezpieczne zaklęcia. Myślenie aż tak nie boli. - westchnęła kobieta.

- Właśnie! Ty też mogłabyś pomyśleć. Skoro nie kochasz ojczyma to po co z nim jesteś? Rozwiedź się! - zawołała Aurora.

- Ale on dobrze zarabia.

- Mamo! Nie wiedziałam że jesteś aż taką materialistką... skoro go nie kochasz to co będziesz sobie życie marnować? - nastąpiła chwila ciszy, kiedy Alice zaczęła zastanawiać się czy jej córka ma rację.

- Muszę jeszcze nad tym pomyśleć. Daj mi ten dziennik a ja go schowam. 

- Nie pokażesz mi piwnicy? - Aurora zmarszczyła brwi.

- Pokaże za dziesięć dni. Niech to będzie twój prezent urodzinowy. - kobieta uśmiechnęła się pod nosem, słysząc jak jej córka wzdycha z irytacją. - Idź zrobić śniadanie twojemu chłopkowi. - dodała rozbawiona. Robinson przewróciła oczami i założyła ręce na piersi.

- Wiesz co? Czasem zastanawiam się ile ty masz tak na prawdę lat. - Gryfonka pokręciła głową z rozbawieniem po czym udała się do kuchni zrobić posiłek.

***

O szesnastej na podwórku Aurory, pojawił się Orion Black. Mężczyzna przystał na kawę i usiadł w altance w ogródku.

- Witaj Alice. - przywitał się ojciec Regulusa, kiedy kobieta przyniosła napój. Matka Aurory uśmiechnęła się do niego delikatnie, Orion Black był najlepszym przyjacielem jej męża. 

- Dzień Dobry Orionie, dawno cię nie widziałam... - odpowiedziała kobieta.

- Tak. Ostatni raz widzieliśmy się na pogrzebie Chrisa... - stwierdził. Regulus i Aurora wbili w swoich rodziców zdziwione spojrzenia.

- To wy się znacie? - zapytała szatynka.

- Owszem, ja z twoim ojciec byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Musiałem znać jego wybrankę serca. - mężczyzna uśmiechnął się delikatnie. 

- Pamiętam jak trudno było ci pogodzić twoją miłość do Walburgi i to że Chris zakochał się w szlamie. - dodała. To była prawda. Walburga nienawidziła mugoli, jednak kochała się z Orionem, kiedy dowiedziała się że jej chłopak przyjaźni się z Chrisem, który kocha szlamę a do tego pomaga mu, zrobiła niezłą aferę i kazała mu wybierać pomiędzy sobą a zdrajcą krwi. Black wybrał Walburgie, jednak kiedy ta nie widziała spotykał się z Chrisem. Swoją drogą Orion bardzo polubił Alice, i mimo że nie lubił mugolów, to kiedyś traktował ją jak dobrą przyjaciółkę.

- Och tak, to były czasy. A swoją drogą jak ci się wiedzie? - zapytał popijając łyk kawy. Kobieta ciężko westchnęła.

- Szczerze? To jestem w jakimś chorym małżeństwie. - odparła skrzywiona, mężczyzna spojrzał na Alice zszokowany.

- Ożeniłaś się? - zapytał.

- To był wielki błąd. Chciałam jakoś zapomnieć o Chrisie, jednak to niemożliwe. - oznajmiła, Orion spojrzał na nią surowym spojrzeniem.

- To ty zawsze powtarzałaś że miłość jest najważniejsza. - przypomniał.

- Bo jest. Tyle że ja wtedy była w stanie depresyjnymi i chwyciłam ostatnią deskę ratunku. - Orion z Alice jeszcze trochę porozmawiali aż w końcu opuścili posiadłość Robinsonów. Kiedy Aurora żegnała się z Regulusem, chłopak wyszeptał "Chociaż był to czas z tobą to miło go spędziłem. Szczerze mówiąc myślałem że będzie gorzej." Mimo to że nie było to jakieś wyjątkowo miłe słowa to dziewczynie zrobiło się cieplej na sercu.