Selam Canlar,
Sizleri çok özledim 😍
Çok beklettiğimin farkındayım hızlıca okuyun ve beni mutlu edecek yorumlar yapın tamam mı 😂
Gözlerimi tavana dikmiş öylece duruyordum. yorulmuş kafamdan bişeyler geçmiyordu çünkü düşünemeyeceğim kadar güzel ve düşünemeyeceğim kadar kötü şeyler yaşamıştım.
Kafam da kalbimde midemde sadece tek bir isim vardı her şeyi güzelleştiren anlam kazandıran tek bir isim iki hece sadece iki hece hayatım nefes almama sebep olan Yiğit adı gibi kendi de yiğit olan sevdiğim kalbi kırık boynu bükük çocuk adamım. Vücudunu ele geçiren kanser yetmezmiş gibi bir de annesine üzülen gözünden düşen her damlanın isyan ettiği adam benim Yiğit'im
Yaşanan onca şeyden sonra Yiğit o güçlü heybetli duran adam gitmiş yerine yorgun hayattan umudunu kesmiş bir adam gelmişti. Aradan bir hafta geçmesine rağmen hala annesini tekrar görmeye gitmemişti yiğit küsmüştü doktora onlarca kez oğlum dedi ama bana bir kez bile demedi diye. Kalbini sevdiğim adam öyle ince öyle narin bir insan ki anne kavramını yakıstıramadığı kadın ona bir kez oğlum derse tuzla buz olurdu biliyorum. Kendini biraz toparlamış bi şekil de karşıma çıkmasını bekliyordum çünkü artık gerçek mana da yiğitle evlenmek sonsuza dek beraber olmak istiyordum.
"MUTLULUĞU HAK ETTİK BE KAPTAN O GEMİ DAHA GEÇMEDİ "
Diye kendi kedime bağırıp hızla yataktan kalktım. Canım duvarımla vedalaşmak uzun sürdü dışardan görenler normal olmadığımı düşünürdü zaten ben de normalim diye birşey dememiştim değil mi ? Yoksa dedim mi 🤔
Kısa bir duşun ardından hemen üzerime siyah bir elbise geçirip, hızla makyaj yaptım.
'BUGÜN ÇOK GÜZEL GEÇECEK DENİZ ' dedim. Kendi kendime konuşmayı seviyorum ben bilen bilir.
Yiğit onca ısrara rağmen hastane yatırmıştık ama çıkmak istiyorum diye direttiği için bestelerde kalmak şartıyla çıkmıştı hastaneden. Evde yine aynı ekipman ve gelip giden hemşire doktor grubuyla idare etmeye çalışıyorduk.
Yiğitten dolayı işlerim çok aksadığı için bir müddet yiğit tamamiyle iyileşene kadar çalışmalarıma işime ara vermek zorun da kaldım. Çünkü sevdiğini kaybetme korkusu çok kötü bişeymiş iliklerime kadar hissediyordum bunu. ben yokken birsey olur korkusuyla yanından ayrılmak bile istemiyordum.
Hayat yiğite bir şans daha verecek ona bir şey olmayacak inanıyordum buna
İnanmak ve savaşmak istiyordum. Çünkü savaşmadan ölmek en çokta yiğite yakışmazdı biliyordum.
Düşüncelere o kadar dalmışım ki çoktan eve varmıştım kahvaltı için aldığım şeyleri de yan koltuktan alıp arabadan indim. Bugün güzel geçsin allahım nolur diye dua ettim bilmem kaçıncı kez ve Demir kapıdan içeri girdim etrafta bi kaç görevli dışında kimse yoktu sessiz sakindi. kapıya geldiğimde elimi kaldırmaya yeltendiğim an kapı açıldı ve sevdiğim adamın Gülen yüzüyle karsılaştım.
"Günaydın" dedim ellerimdeki poşetlerin izin verdiği kadar ellerimi boynuna doladım o güzel kokusunu içime cektim oda böyle ani hareketime şaşırsa da elleri belimde yerini aldı. Ve duymak istediğim o güzel sesiyle
"Günüm aydı güller açtı dünyam güzelleşti denizim hoşgeldin" dedi.
Saçlarıma öpücük kondurup geri çekildi çekilmek zorunda kalmışta olabilir arkasından çekiştirip duran bestenin etkisi büyüktü bunda,
"yengelerin en güzeli gelmiş abimden bana sıra gelmiyor ki bizde biz sarılalım" diye söylene söylene yanıma geçmeye çalışıyordu ama yiğit mani oluyordu geçmesine "abii" diye bağırınca yiğit çekildi elimdeki poşetleri Almayıda ihmal etmedi içeri girip kapıyı kapattım ve besteye kocaman sarıldım olmayan kız kardeşimdi o benim iyi ki varlar diye geçirdim içimden iyi ki o yetimhaneye gitmişim o gün iyi ki yiğit çıkmış karsıma binlerce kez şükür etsem de az kalırdı.
