BENİMLE KAL

Bölüm 74

Artık okula geri dönmek için hazırdım. Sadece eşyalarımı yurda götürüp tekrar yerleştirmem gerekiyordu ve bunun içinde güçlü kollara ihtiyacım vardı. Eh bunun içinde Kayradan yardım isteyecektim. Bu gidişimde eşyalarımın neden bu kadar çok çoğalmış olduğuna anlam veremiyordum. Belki de kışlık kıyafetlerim fazla yer kaplıyordu. Kitaplarımı dosyalarla birlikte özenle kutuya koyduktan sonra masamın üzerindeki fotoğraf makinemi aldım. Birkaç tuşla daha önce çekilen fotoğrafları gözden geçirdim. Kayrala ilk çekindiğim fotoğraflara baktığımda o günün anısını tekrar tekrar yaşadım. Ve bu fotoğrafların makinenin içinde tıkılıp kalmaması için onları bilgisayara aktardım. Bugün vaktim olursa gidip çıktı almayı planlıyordum. Güzel bir resim şeridi daima ikimizi hatırlamaya yetecekti.

Son olarak arkamda kirli bir oda bırakmamak için kirli çamaşırlarımı toplayıp teker teker sepete attım. Sıra dün giydiklerime gelince aklıma Kayranın babasından aldığım mektup geldi. Hemen kot pantolonumun ceplerini karıştırıp buruşmuş kağıt parçasını avucumun arasına aldım. Nasıl oldu da onu orada unutabilmiştim.

Pantolunu sepete atıp yatağımın ucuna oturdum. Kağıdı düzeltirken okumak için o kadar da yürekli değildim. Merak ediyordum ve bu okumam için yeterli gibi göründü. Dikkatle hafif eğik biçimde ama tane tane olan harflerin üzerinden yazıya odaklandım. Bir mektup için giriş kısmı yoktu. Sevgili oğlum ya da her hangi bir sevgi sözcüğüyle başlanmamıştı.

Söylemem gereken her şeyi yüzüne karşı söylemekten daha çok bu yazıya dökmek canımı yakıyor. Keşke normal bir baba oğul olabilseydik ve sen benden kaçmasaydın.
Yaptığım şeyler için beni hatalı görebilirsin çünkü hatalıyım ama yanlış olan hiçbir şey yapmadım. Sadece doğru olanı yapmaya çalıştım ve her şeyi batırdım. Annenin ölüm sebebi ben değilim her zaman beni suçlayabilirsin ama şunu bilmeni isterim ki evliliğimiz sadece senin üzerine kuruluydu. Başka birini severken ondan vazgeçip bir yuva kurdum. Çünkü her şey sen olduğun için katlanılabilirdi. İlk zamanlar mutlu olduğumu düşündüm hatta anneni sevmeye başladım. Ta ki annen daha önceden alkolle yaşadığı sorunları tekrarlayana kadar. Çabaladım tedavi için elimden gelen her şeyi yaptım ama o hiçbir şekilde vazgeçmedi. İşte bu sebepten dolayı ayrılmayı seçtim ve bu hepimizin yıkımı oldu. Bazen pes etmek yerine mücadele etmeyi seçseydim sonumuz nasıl olurdu diye düşünüyorum ama hiçbir şekilde kendimi o kadar güçlü hissetmiyorum. Bazen sevdiğini korumak için ondan uzak kalmayı tercih edersin. Yakın olmak onun ölümüne sebep olabilir. Ben hayatımda sevdiğim iki kadını da kaybettim. Hiçbir zaman benden bunları duymak istemedin ama bir de gerçeğin bu tarafına bakman gerek. Benden kaçmalarının bizi baba oğul sevgisinden mahrum bırakmalarının boşa olduğunu anlamanı istiyorum. Henüz bizim için vakit tükenmemişken seni hala sevdiğimi bil.

Son satırları tekrar tekrar okudum. Her söze bir anlam vermeye çalışırken gözlerimden süzülen yaşlara engel olamadım. Ne zaman bu kadar duygusal olabilmiştim ben? Ya da yaşanılan bunca şey neden bu kadar acı vermek zorundaydı?
Haklıyla haksızı ayırt etmenin çok zor olduğu bir mektuptu bu ve Kayranın okuyunca ne yapacağını hiç bilmiyordum ama bir şans vermesi gerektiğini söyleyebilirdim. Onu hala seven bir babası vardı. Annesini tanımıyordum nasıl biri olduğuna dair ufak bir fikrim dahi yoktu. Babası ise kaybettiklerini geri kazanmak için çabalamaktan başka bir şey yapmıyordu. Vazgeçmiyordu ve benim için önemli olan buydu.

Aşağıdan gelen zilin sesi tüm dikkatimi dağıttı. Panikle yatağımda zıpladım. Kırışık mektubu cebime sokuştururken diğer taraftan ıslanmış olan yanaklarımı elimin tersiyle sildim. Zil bir daha tekrarladığında odadan çıkıp koşar adımlarla aşağıya indim. Ve zil üçüncüyü tekrarlamadan kapıyı açtım.
Biraz afallayarak olduğum yerde kaldım. Kayrayı öğleden sonra bekliyordum ama şu an karşımdaydı.