Weather You Like It Or Not

Chapter 7

Chapter 7

Inabot ako ng ten minutes sa kakaisip kung ano ang ire-ireply ko sa text ni Summer. Seryoso ba 'tong text niya? Bumilis ang tibok ng puso ko ng maramdaman ko ang paghinto ng isang itim na kotse sa harapan ko. Wow, ten minutes nga at nagkita na kami. 

Matagal akong nakatitig sa malinis at maaliwalas niyang kotste dahil sa kintab nito. Nagtaka siguro siya sa akin dahil hindi pa ako sumasakay sa kanya. Ibinaba niya ang bintana ng kotse niya at nakita ko ang gwapo niyang mukha. 

"Wintz, hey? Come on, don't be shy, sumakay ka na." 

I blinked my eyes twice and bit my lower lip. I don't know why, but my heart is like in a racing and it's beating so fast. 

"Wintz, male-late tayo." Pag-uulit niya sa akin. 

"Uh.. Sorry." Dahan-dahan akong humakbang papunta sa pinto ng kotse niya sa passenger's seat at huminga ng malalim. Ngumiti siya sa akin at wala na akong nagawa kundi ang pumasok sa loob. I fastened my sitbelt and looked straight on the road. 

"Wintz, are you okay?" Mga pang-tatlong tanong na ata niya ito sa akin simula ng umandar kami. Hindi ko alam kung bakit pero nababagalan ako sa byahe pero alam ko malapit lang naman ang school namin. Napansin kong maraming kotse ang nakaharang sa unahan namin, inilibot ko ang mata ko at doon ko napagtanto na nakahinto pala kami, traffic pala. 

Naramdaman ko ang kamay ni summer sa braso ko at marahan na pinisil iyon. Ang tagal ko palang nakatulala at hindi ko alam ang nangyayari sa paligid. 

"Wintz, hey!" Inuga-uga na ako ni Summer at tumingin na ako sa kanya. "Are you really okay?"

I heaved a sigh. "Sorry, I.. I.. was just out of my mind." 

I heard him chuckled. "You are. I'm gonna ask you again, are you okay?" 

I nodded and gave him a reassuring smile. "Yes, I am." Tinignan kong muli ang paligid at bumuntong-hininga. Ang tagal naman umusad. Buti pala maaga akong nag-asikaso at hindi ako male-late. 

"Is something bothering you? Uhm, I know.. Nagulat ka sa sinabi ko sa'yo sa chat... But, I was just joking.. No, I mean.. Yes, I like you but---WHY?" 

Kumunot ang noo ko at nanlaki ang mga mata ko. Ngayon ko lang nailibot ang mata ko sa loob ng kotse niya at napansin kong puro robot ang display ng kotse niya. May robot na maliit na nakasabit sa rear-view-mirror niya. May robot din sa harapan ng kotse at punong-puno iyon ng iba't-ibang klase ng robot. Napukaw ng pansin ko ang robot na nakalagay sa likod ng kotse niya, ang itsura ng robot sa kwintas na itinago ko. Isang malaking replika iyon, katulad nang nasa akin. 

My heart started to beat like there's no tomorrow. I know this feeling and my nervousness kills me. I don't know what will I react or how, but I felt my tears on my cheeks. I cleared my throat and I started to sob.

"Hey, Wintz! Why are you crying?" 

I stared at Summer for like five minutes and I can't stop myself from crying.

"Oh my god... Is this r-real?" I choked. "H-how? Y-you? Oh my god!" 

"What's happening?" He asked as the cars started to move.

"Oh my god. Bakit? Bakit ang dami mong robots? A-anong ibig sabihin ng lahat ng yan sa'yo?" I know I'm acting weird, but I am so desperate to know the real meaning of these. 

It took him twenty minutes to answer then I realized that we got parked at the school's parking lot. Twenty minutes din akong nakatitig at naghintay ng sagot sa kanya.

"Summer, answer me, please?" 

He looked at me with a confused look, iniisip niya siguro kung dapat niya pa bang sabihin sa akin. "Nothing, I want to collect them. I love robots, I love to play with them since I was a child. At the back is Ru-ru , I gave him a name with my childhood friend before we separated. It's nothing, Wintz. Why? You look pale." 

Childhood friend? Who? Oh my god!

I shook my head and wiped my tears that flushed on my cheeks. I cannot. It's so unexpected and I'm going to die, seriously.

"Uh, okay.. D-don't mind me.. I was just.. I just.. remembered something.." Sinimulan ko ng tanggalin ang seatbelt ko at sinuot ko na ang bag ko. Bubuksan ko na sana ang pinto ng kotse niya ng...

"Wint-wint?"

**

I looked at myself on the mirror. My eyes are swollen and I am shaking. My body system got weakend. Ito na ba? Siya na ba yung batang iyon? Hindi ako nasasaktan, in fact, okay lang at tanggap ko if ever na si Summer ang batang si Ton-ton. Pero, kailangan ko pang linawin kung siya ba talaga 'yon. Masyadong mabilis at nakakagulat. Iniwan ko si summer sa kotse niya about five minutes ago at tumakbo ako sa pinakamalapit na comfort room ng campus dahil sa kaba.

I cleaned myself and grabbed my things. I opened the door and I bumped into a nerdy girl which is my super behave classmate.

"Oh my god! Sorry, Bianca!" I apologized. 

"O-okay lang, Wintz.." She smiled. Oh, she's pretty.

"I'm sorry.. Hindi kita napansin. Uh, hindi ka pa papasok? Sabay na tayo?" 

She nodded. "Mauna ka na, magsi-cr lang ako, susunod na din ako. Sige." She smiled and she's pretty though. Ngayon ko lang kasi siya nakausap ng malapitan dahil sa sobra niyang tahimik. Gusto ko siyang maging friend dahil ang bait-bait niya. 

"Okay, see you then." 

Naglakad na ako palabas ng comfort room at bumalik na naman ang utak ko sa pag-iisip sa mga natuklasan ko kay Summer. Malakas ang kutob ko na siya na nga talaga 'yon. Mabait si Ton-ton at ganoon din si Summer.

Ilang lakad na lang ako papunta sa room ko nang may humatak na naman sa braso ko. I knew it, kaya pansin kong parang kanina pa may tumitingin sa akin. Hindi ko alam kung bakit pero nagpaubaya akong hatakin niya. Dinala na naman niya ako sa Janitor's room. Again? Shit.

"God knows how much I missed you!" He said and hugged me tight. Why are you like this, Thun Storr Saliva?