Weather You Like It Or Not

Chapter 29

Chapter 29

"Winter, you're here! Bakit ka um-absent? Tatlong araw kang wala, alam mo bang tatlong araw din kaming nag-quiz sa subject na 'to? Anong nangyari sa'yo? Hindi ka naman ganyan last weeks, ah? Is something bad happen?" Sir Dante asked. Our Physics teacher. At alam ko kung paano nasayang ang points ko dahil lang sa pag-absent ko ng tatlong araw. Hindi ako maka-sagot sa tanong niya kasi parang bumalik ulit lahat ng sakit na naramdaman ko. Kailan ba 'to hihilom? Gusto ko na lang na kainin ako ng lupa rito ngayon dahil sa mga tinginan nila. I felt like crying all over again kaya napayuko ako at kunware ay may hinahanap sa bag. Hindi ko na nga halos pansinin si Summer sa tabi ko kahit na gusto ko siyang hawakan katulad ng ginagawa ko dati. Si Bianca naman, as usual, tahimik. Parang walang alam sa nangyayari.

"I'm talking to you, Winter."

"Sir, can we just talk about this later?" Thun suddenly asked and I felt relieved. Sobra-sobra na ang pasasalamt ko sa taong 'to.

"Oh, is that really confidential? Okay, let's proceed to our lesson." Sir Dante said and smiled apologetically at me.

"Thank you, Thun." I whispered. He held my right hand and smiled at me.

"As long as it's for you, I'll do everything." He murmured.

The class hours well spent. No, not really. Dahil nasanay lang kasi ako na si Summer ang niyayaya ko kapag break-time kaya bigla akong napalingon sa kanya para ayain siya pero mabilis siyang tumayo at pumunta sa direksyon ni Bianca na hindi man lang tumitingin sa akin. Hindi na ako ang kasama niya, kailangan ko ng masanay doon. Ang sakit. Bakit ganoon? Bakit kailangan niya akong gamitin? Bakit kailangan ako pa? Nagbago na ba siya? Hindi na ba siya 'yung dating kalaro ko ng mga robots? Ano na nangyari kay Ton-ton?

"Girl! Nagmumuni-muni ka na naman!" Iza interrupted my thoughts. Hays, sila na pala ang kasama ko at hindi na si Summer. Noon kasi, gusto ni Summer na nasosolo niya ako, e.

"W-wala. May naisip lang." I said as I turned my gazes at the direction of Summer and Bianca who are now currently feeding each other. God! They looked so perfect for each other. Bakit ba hindi ko 'yon napansin? Ang sakit... Mahal ko pa rin si Summer. Ano ba ang dahilan mo, Summer? Bakit mo ako sinaktan? Anong gusto mong iparating? I thought nang biglang may nagtakip ng mga mata ko gamit ang kamay niya. "Uy! Tanggalin mo 'to!"

"Don't stare at them, you'll get hurt. And you know that I don't want you to be hurt, right? Try to avoid and let them be. Kakarmahin din sila." Kilala ko na kung kanino ang boses na 'to na palaging nagpapakalma sa akin.

"Thun, remove your hands na." He removed it and I looked at him. "I'll try, okay? Not now, it's still fresh and... Unbelievable." I said and he smiled at me.

"I know, you can do it, though. I trust you." He said and the two lovers a crossed us shrieked. I looked at them with an arched eyebrow.

"Why?" Thun and I asked.

"Alam niyo, bagay kayo! I'd rather choose you than Summer. Alam kong hindi mo siya sasaktan. Kitang-kita sa mga mata mo." Iza stated and I blushed.

"Of course, I won't hurt her, ever. I won't do the way Summer did to her. I can be with her no matter how hard it is. She's precious to me. I love her." Thun honestly replied to them at mas lalo akong namula.

"Ay, sus! Si Winter, oh? Ang pula!" Izmael noticed my cheeks and they both laughed at me. Anak ng tupa! Ito talagang dalawang 'to, pinag-tripan na naman ako!

"Huwag niyong asarin." Thun said trying to suppress his giggles as he draped an arms around me. I nudged him and frowned.

"Kunwari ka pa! Tumawa ka na din!" I said and they all laughed at me. I looked at them as I thanked the heavens. Even though Summer hurt me, may mga tao pa rin na patuloy akong pinasasaya at hindi ako iiwan sa mga panahon na nahihirapan ako. I looked at my two best friends who are now enjoying their sweetness to each other. Isa lang ang hiling ko sa kanila, gusto ko patunayan nila na may forever. Hindi ko rin alam kung ano na talaga ako ngayon kung wala ang mga kaibigan ko. Kahit dadalawa lang sila na pinaka-close ko, mahalaga sila sa akin. Hindi sila nagsasawa na sumuporta sa akin. I love them so much...