..."Sana söz veriyorum anne asla babam gibi olmayacağım." ...
Hayatında en değer verdiği insanı, annesini, daha beş yaşındayken babası tarafından öldürülen bir kız... nefret hariç bütün duygulardan arınmış, intikam için çarpan bir kalp... verilmiş...
Yeni bölüm sizlerle! Bölüm ile ilgili yorumlarınızı merakla bekliyorum. İyi okumalar!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"...yalnızlık
müziğin bile seni dinlemesidir..." ~Özdemir Asaf~
"Abi bir şey unutmadık değil mi?"
"Unutmadık abicim bin hadi arabaya. Annemden bile daha fazla tembihliyorsun bizi."
Özgür ve ben, Poyraz'a katıldığımızı belli edercesine başımızı salladık. Hemen ardından arabaya vardığımızda Özgür bana nezaketen kapımı açtı. Hiçbir şey söylemeden bindim. Cidden odun değilim ama ne yapayım böyle şeyler bana tersti.
"Gidene kadar uyumayalım oyun oynayalım. Ne dersiniz?"
Oğuz aklına dahiyane bir fikir gelmiş gibi heyecanla kurmuştu cümlesini.
"Ne oynayacağız peki abi?" Poyraz bıkkınlıkla cevap verdi.
"İsim şehir tabikide!"
Gözlerimi devirerek Özgür'e baktım. Onun da gözleri üzerimdeydi. Ela gözleri benim yeşil gözlerimle buluşmuştu.
"Senden de bu beklenirdi zaten Oğuz." Cümlemle Oğuz bana döndü.
"Madem oyunuma laf ediyorsun sen bul bakalım Aylin Hanım."
Düşündüm. Şuan Oğuz'un o sıkıcı oyunundan kurtulmak için her şeyi yapardım. Özgür, arabayı çalıştırırken aynı zamanda radyoyu da açmıştı. O an aklıma gelen şeyle gülümsedim.
"Buldum! İkişerli takımlara ayrılacağız. Bu gruptaki kişilerden biri bir şarkıya başlayacak ve karşı takım devamını getirecek. Eğer getiremezse sıfır puan alır. Nasıl?"
Hepsi bana hayranlıkla bakıyorlardı. Tabii Özgür araba kullandığı için aynadan birkaç saniyelik bakabiliyordu ama bu yine de bakdığını değiştirmezdi. Neyse.
"Bana uyar." İlk cevap Poyraz'dan geldi.
"Vallaha bu kadarını beklemiyordum. Bende varım." Oğuz, Poyraz'ın uzattığı elin üzerine elini koydu.
"Bende varım ama uzatamayacağım elimi." Özgür'e gülümsedim.
