Zamanla Alışırsın/Kim SeokJin✔

gerçek sunah

Karşımda birbirlerini parçalamak üzere olan iki gruba baktım. Ne yapmalıydım bilemiyordum. Eğer bir şey de yapmazsam da bunlar birbirini yer ve benim buradan çıkmam hayal olurdu. Oflayarak yerimde tepindim. Sanırım aklıma tepinmekten başka bir şey gelmiyordu.

"Sunah! Bir şeyler yapmazsak bazı şeyler sadece hayal olarak kalacak bu gidişle!" Üzgün bir şekilde konuştum. Sessizce bir şey demeden yere bakmaya başladı. Ben ne diyorum o ne yapıyor. Zaten onda hayır olsaydı burada olmazdık. Tamam benimde faydalı olduğum söylenemez ama hiç yoktan stres yapıyorum.

"Siz önden buyurun lütfen.." Minho eliyle sanki bir kafenin önündeki heykel gibi buyur ederek. Diğerleri yan bir gülümseme sonmuştu. Ortamın havası hiç hoşuma gitmemişti.

İçeride umursamaz bir şekilde oturan yoongi bile burada bir canavara dönüşmüş gibi bakıyordu.

Yoongi "Hayır siz önden lütfen" dedi Minho gibi yaparak.

"Birbirlerine hakaret ediyorlar şimdi" dedim sessizce hala yanımda odaklanan Sunah'a. O ise hala duruyordu. Boş bir şekilde bakıyor ve sadece duruyordu.

"Sunah. Hani diyorum ki bir kaç belirti göstersende yaşadığını bilsem?" Alayla güldüm. Kendi kendime konuşuyor gibi hissetmiştim. Ne dersem sanki duvar gibi olan Sunah'a çarpıp yere düşüyordu.

Sinirle gözlerini bana çevirdi.
"Bir susar mısın artık? Şurada bu kargaşayı nasıl bitirsem diye düşünüyorum" bu ani çıkışla yavaşca önüme döndüm. Bu kız sinirliyken buradaki akıllı! gruptan bile daha korkunç oluyordu. Önüme döndüğümde hala birbirlerine laf attıklarını görmüştün. Yapacak bir şey yoktu. Artık oturup bu soğuk savaşın son bulmasını bekleyecektim. Tek dileğim en az zararla kurtulmak.

Bir kaç dakika daha öylece onları izledim.. Yalvarsam dururlar mı acaba?
"Aaaaaaaaaa! Yeter be!" Sunah'ın ani bağırması ile korkuyla bir kaç adım öteye zıpladım. Diğerlerininde benden farkı yoktu. Herkes şaşkın gözlerle Sunah'a bakıyordu. Biz onun etkisinden çıkamamış öylece ona bakıyorken o konuşmaya devam etti.

"Çocukta değilsiniz ama bu halinize bakarsak büyükte sayılmazsınız. Sanırım buldum kesinlikle bir ergensiniz! Nedir bu tavrınız tanrı aşkına.? Beyin yoksunu musunuz niye durduk yere kavga ediyorsunuz ki? Birbirlerinize gözlerinizle küfür ediyorsunuz biz burada olmasak kim bilir daha neler olur. Şimdi herkes eve gidiyor ve birbirinizle olan sorunlarınızı çözüyorsunuz. Sizin yüzünüzden güzel günlerimi mahvetmek etmek istemiyorum. Yok ben istemiyorum derseniz siz bilirsiniz kimi arayacağım belli. O zaman dağılmak zorunda kalırsınız hemde seve seve.. Size kolay gelsin biz gidiyoruz. Yürü Gunju" koluma girip beni sürüklemeye başladı. Ben ise hayretler içerisinde baka kaldım. Diğerlerinin şaşkınlığı da açık ağızlarından belli oluyordu. Beni çekerek getirdiği yere baktım. Burası küçük çay bahçesi olan yerdi. Kolumdan çıkıp oturdu. Ben ona sen neymişsin der gibi bakmaya devam ettim.

"Niye öyle bakıp duruyorsun bana Gunju?" kollarını birleştirip tek kaşını kaldırdı. Neden bakmayayım ki? Yıllarca birlikte olduğumuz ve tanıdığımı sandığım arkadaşım resmen gitmiş yerine aynı bedenle bir başkası gelmiş gibiydi.

"Benim arkadaşım olan Sunah'ı gördün mü?" Etrafa bakınmaya başladım. Gerçekten bir başkası gibiydi.

"Saçmalama" gözlerini devirip alayla güldü.

"Sunah sen iyi misin? Ilk defa böyle bir şey yaptığını görüyorum" kocaman gülümsedi ve başıyla beni onayladı.

"Ne yapsaydım o salakların saçma nedenden dolayı birbirlerini yemelerine izin mi verseydim. Bit kadar akılları var oda başka yerlerine çalışıyor" sinirle soludu. Gözlerimi bir kaç kez açıp kapattım. Şaşkındım.