İÇİMDE Kİ DUMAN

Ölü Ruh

Güzel rüyalar içinde bir dünya.

Dün ki olaydan sonra kendime  gelemedim.

Yıldızları izledikten sonra beni, Sude nin evine götürdü.

Halen Sude'nin evindeyim. Gece boyu hiç uyumamış. Boş boş tavanı  izliyordum.

Okula bile gitme isteği yoktu, onun yüzünü bir daha görmek bile istemiyordum.

Eve gidecektim. Kızları görmem gerek, onları çok boşlamıştım.

Yataktan ağır ağır kalkarak, parmak ucunda yürüdüm. Kapıyı açıp etrafı kolaçan ettim.

Kıyafetlerimi görür görmez, üzerimde ki Sude 'ye ait pijamaları çıkardım.

Çantamı da alarak kapıya yaklaştım. Komidinin üzerinde ki telefonumu alıp, sessizce kapıyı açarak dışarı çıktım.

Telefonumun titremesiyle, korkmama sebep oldu.

Mesaj gelmişti. Eylül Hocaydı.

"-Hazal ,nerde olduğunu konum at hemen seni almam gerek kızım acil bir şey oldu. " 

"-Peki Hocam hemen atıyorum"

İçime düşen kötü his , kalbimin sıkışmasına neden oluyordu. 

Dışarı çıkarak telefonumdan Eylül Hocaya konum atacakken, telefonum elimden hızlı bir şekilde alındı. 

Neye uğradığımı şaşırdım..

Kafa mı kaldırır kaldırmaz karşımdaki kişi Burak'tı.

Sinirlenip.

"-Ne yaptığını sanıyorsun? Ver telefonumu "

Her zaman ki gibi umursamaz şekilde, gözlerini dikti.

"- Nereye gideceksin! "

Sesi sert ve kesindi.

Bana sürekli emri vaki konuşması, sinirlerimi bozuyordu.

"- Sana ne , seni ilgilendirmiyor. Hayatıma karışma artık, bir tutmuş inat ordan oraya sürükleyip duruyorsun. Ben senin oyuncağın değilim. Yeter artık "

Bu çoçuğa karşı olan öfkemi bastırmaya çalışsam da gitmiyor. 

Sinirli bir şekilde bana bakıyordu. 

"- Sesini yükseltme! "

Kolumdan tutu.

"- Biz burda senin olası saçma salak hayatını düşünüp, korumaya  çalışıyoruz."

Gözlerim aşırı derece dolmuştu. Ellerim tiriyordu. O gözlerime bakıyordu.

Eli halen kollarımda sinirden kolumu sıkıyordu. 

Kolumu yavaşça bıraktı.

"- Defol !  Ne halin varsa gör. Cehennem 'in dibine kadar yolun var! " 

Sözleri kalbimi acıtmıştı. Canım hiç bu kadar acımamıştı.

Nedeni nedir bilmem ama kalbim kırılmış, yüreğim parçalanmıştı.

Oysa ki hiç bilmediğim elanın içinde kaybolmuştum. 

Elinden telefonu alarak hızlı bir şekilde uzaklaştım.

Gözlerim den akan yaşların haddi hesabı yoktu.

Bir yerde soluklanıp bekledim. Eylül Hocaya konum atıp oturdum.

Kalbim hiç bu kadar hissiz olmamıştı. 
Ölü bir ruha sahip gibiyim, yaşayan ölü...

Eylül Hocanın gelmesiyle arabaya binip eve varmıştık.

Arabada Eylül Hoca konuşmuştu. ben dinlemiştim . Azarlar üst üste gelince kendimden nefret etmeye başlamıştım.

Değişiyordum beni değiştiriyordu o adam!

Evde ki kızlara hesap vermeye işlemimde bittiğinde baygın bir şekilde acil olayın anlatılmasını bekliyordum.

"-Acil bir olay var demiştiniz Hocam.  "

Eylül Hoca saçlarını geriye attı, gergindi. Yüz hatları bunu  çok çabuk belli ediyordu. 

"- Evet kızlar, şimdi sakince beni dinleyin. Köye dönüyoruz,burda ki maceramız sona erdi. "

Ne ! Nasıl yani ?

Hepimiz olayın şokundan birbirimize bakıyorduk.

Daha fazla meraklanmadan sordum.

"- Neden? Kötü bir şey mi oldu ?"

Eylül Hoca da ki gariplik , içimde ki  kötü hissle kapanmaya başlıyordu.

"- Kötü bir şey oldu. Hazal kızım, şimdi sakin ol beni iyi dinle tamam mi?"

Ne oluyor ya ? Neden bir tek ben ? Yoksa ailem mi ?

"- Annem ve babama bir şey mi oldu? Hocam noldu söyleyin nolur "

Cümlelerimi bile zor tamamlıyordum. Sesim titrek ve cılız çıkmıştı.

"- Hazal canım kızım, annen ve babanı kaybettik. "

Ne ! Nas..ıl Ne dem..ek oluyor !

Be..ni..m annem ve babam ölemez.  Hayır ya olamaz yaaa

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Herkesi itip kakıyordum. Etrafımda ne bulduysam . Fırlatıp atıyordum.

Acım büyüktü, kalbim yoktu artık.

Ölü ruhum bir kez daha can verdi.
Hayatımda ki en değerli varlıklarımı kaybetmiştim.

Ve bu şehirdeyim halen, artık beni burda tutacak tek sebep bile yok. 

Artık saçlarımı okşuyan canım kızım doktor olup beni iyleştirecek diyen bir babam olmayacak.

Beni göğsüne bastırıp, öpüp koklayan annem olmayacak.

Onlar yoksa ben neden varım ki ?

Çoktan ölmüşüm. Beni hayata bağlayacak tek bir bağ kalmadı ki .

Keşke hiç gelmeseydim, bu şehire bu okula. Belki olmazdı bu kaza , belki bana sarılıp öperlerdi.

Keşke son kez sarılsaydım. Özlemleri burnumda tütüyordu zaten şimdi oldu mu Adalet mi bu. 

Şimdi kim diyecek doktor ol , şimdi kim beni öpüp koklayacak.

💜 Sizin için dostlarım