"- To nie moja wina, że się w Tobie zakochałam! - dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, co powiedziałam. Już chciałam wybiec z pokoju, ale ktoś mnie powstrzymał trzymając mój nadgarstek." ~fragment opowieści
Pierwszy rozdział: 29 sierpnia 20...
Zastanawiałam się po drodze co ja powiem Tony'emu? Może zgodzi się na jeszcze jednego psa? Oby. Będę musiała jeszcze w tym tygodniu odwiedzić Pers. Jak dobrze, że dzisiaj sobota. Byłam już obok wieży. Weszłam do środka. Doberman bał się. No tak, wiele nowych ludzi, którzy się patrzą. - Spokojnie, mały. Nic ci się ze mną nie stanie - szepnęłam cicho do niego. Byliśmy już przy windzie. Wysiadała z niej Potts. Nie trawie kobiety. Ona mnie chyba też. Uśmiechnęła się do mnie nieszczerze, co odwzajemniłam. Wsiadłam do windy i kucnęłam przy Azazelu, bardzo się bał. Głaskałam go uspokajająco. W końcu dojechaliśmy na górę. W salonie byli wszyscy. Pies coraz bardziej się denerwował. - Hej wszystkim - powiedziałam nadal uspakajając towarzysza. - No hej. Tony nic nie mówił o nowym kompanie - powiedziała Natasha. - Bo ja także o nim nic nie wiedziałem. Skąd ty wytrzasnąłeś kolejnego psa? - ups? - Wszystko wam opowiem, ale za chwilę. Najpierw pójdę z nim do mojego pokoju, a wy nie będziecie go teraz wkurzać i niepokoić, tak? - Tak - odpowiedzieli chórkiem. Uśmiechnęłam się i poszłam w stronę sypialni. W pokoju wyczarowałam karmę i wodę dla nowego towarzysza jak to określiła Nat. Na początku nie był pewny czy może to zjeść, ale potem w mgnieniu oka nie było już nic w misce. Powiedziałam psom, aby zajęły się nowym przyjacielem, a ja poszłam do salonu. Po przywitaniu się z wszystkimi zaczęłam - No dobra, jakiś facet znęcał się nad tym psem w parku no i... - i tu zostało mi przerwane przez Lokiego. A on tu jest od kiedy? - I ty nie mogąc na to patrzeć powaliłaś facet, zapewne mu przy tym grożąc i łamiąc nos, zabrałaś psa - aż tak przewidywalna jestem? - Tak, w sumie to tak. Właśnie tak było. - Mówiłem - uśmiechnął się zwycięsko. - Musimy porozmawiać. - A po co? I o czym? - byłam trochę zdezorientowana. - Dowiesz się jak ze mną porozmawiasz. - A jak nie będę chciała? - uwielbiam się z nim droczyć. - To się nie dowiesz i będziesz żyć niewiedzy. - To szantaż. - Może? - wzruszył ramionami. Wiedział, że się zgodzę. - No dobra - przewróciłam oczami. Wszyscy się na nas dziwnie patrzyli. To już chyba normalne. - Chodźmy do mojego pokoju - widząc miny innych dodałam. - Spokojnie przeżyje. Nie zje mnie, chyba - ostanie słowo dodałam ciszej z lekkim uśmiechem. Nadal nie ufali Lokiemu. Ja mu ufam na tyle, że wiem, że nie zrobi mi krzywdy kiedy będziemy sami. Poszłam znowu w stronę mojej sypialni. Mężczyzna szedł za mną. Gdy byliśmy w pokoju zaczął mówić. - Ktoś tu był - zdziwiłam się trochę. - No ja, Tony, psy i kot. - Ale ktoś jeszcze. Nie stąd - może wiedział, że Lucyfer był? Ale jak? - Niby kto? - Ktoś z piekła, Hadesu nazwij to jak chcesz - zamilkł jakby się jeszcze nad czymś zastanawiał. - I ty. - Nie wiem o co ci chodzi. No ja tu byłam tak samo jak Tony i zwierzaki. A ten ktoś o kim mówisz? Nie wiem o kogo ci chodzi. - Oj wiesz, wiesz. Tak samo jak ja wiem, że nie jesteś tylko zmiennokształtną. Jesteś kimś jeszcze. Te zaklęcia jakie zakładasz na ręce. Nie każdy tak potrafi. A poza tym w kuchni jak i w naleśnikach roznosiła się nuta magi. Taka jak masz na rękach. I taka jaką wytwarzasz - kurde. - Swój pozna swego nieprawdaż? Nawet ten pierwszy dzień. Nikt by tak długo nie opierał się czytaniu w myślach. Nie jesteś zwykłą osobą. Dobrze o tym wiesz. Tylko pytanie kto jeszcze? Ach no tak. Stark jeszcze wie. On mnie utwierdził tylko w tym przekonaniu - widząc moją minę dodał. - Nie on mi to powiedział. Nie wprost. Jego myśli. Hmm.. są dość głośne - zapomniałam. Jednak nie jest taki głupi. - No tak. Tylko co tak długo ci zajęło odkrycie mojej tajemnicy? Hmm? - byłam naprawdę ciekawa. - Od początku się domyślałem, ale nie byłem do końca pewien. Myśli Starka upewniły mnie tylko, że mam rację. A ta osoba co tu była? Kto to był? I kim ty jesteś? - czułam, że mogę mu powiedzieć. Tak jakoś. Wiedziałam, że nie wygada. - Lucyfer. Stary znajomy. I tak nie jestem tylko zmiennokształtną. Mam geny upadłego anioła. Nie wiem w jaki sposób. Władam magią. Nie wiem dlaczego. - A chciałabyś się dowiedzieć? - Chętnie. Po za tym gratuluję odkrycia mojego sekretu. Niech zgadnę wyczułeś to wszystko, bo sam ją władasz? - Prawda - usłyszałam cichy szept za drzwiami. Nieuchwytny dla ludzkiego ucha. Wkurzyłam się. Wiedziałam kto, raczej kim są moi podsłuchiwacze. - Jarvis, otwórz proszę drzwi - po zrobieniu tego wszyscy avengersi leżeli na podłodze przede mną. - Słucham! Wytłumaczcie się! Jakim prawem podsłuchiwaliście moje prywatne rozmowy! - stałam nad nimi z rękami podpartymi na bokach z wkurzoną miną. Oj byłam mega wkurzona. Z tyłu pojawił mi się ogon, a na głowie uszy. Tylko, że nie kocie. Lwa. Ogon ruszał się w tę i spowrotem. - No bo my...eee...Loki...- jąkał się Steve. - Baliśmy się, że Loki coś ci zrobi - uzupełnił Clint. - Czyj to był pomysł? - powiedziałam ciut spokojniej. Wszyscy wskazali na Thora. Mogłam się tego spodziewać. Skoro już wiedzieli. Uniosłam gromowładnego przed sobie magia. Moje oczy zapewne były czerwone. - No tłumacz się! Już! - Eee...noo...jaaaa... - patrzył na mnie trochę przestraszony. I bardzo dobrze. - No ty! - Loki stał z tyłu i śmiał się cicho. - No...ja... bałemsiężeLokicicośzrobiwybacz - powiedział na jednym wdechu. Gdybym nie była wkurzona uznałam by to pewnie za zabawne. - Won mi z oczu. I radzę w najbliższym czasie nie pokazywać mi się na oczy. Zrozumiałeś? - pokiwał szybko głową. Puściłam go. Od razu wybiegł z pokoju. Inni zaczęli się śmiać. - A wy?! Też won mi z oczu! - przestali się śmiać i tak samo jak Thor wybiegli z pokoju. Zaśmiałam się cicho. - To było niezłe. A mina Thora? Bezcenna - Loki nadal się śmiał. Ja też zaczęłam. - Dziękuje, dziękuje - kłaniałam się ze śmiechem. - Jarvis, proszę cię puść mi tą sytuacją sprzed chwili. - Oczywiście, Alice. Wszystko wyświetli się na telewizorze. - Dziękuje - no i się zaczęło, a my znowu śmialiśmy się jak opętani. - Jesteś nawet spoko, wiesz? - po skończonym seansie powiedziałam do Lokiego ze śmiechem. - Tylko nawet? - obużył się, ale po chwili zaczął się śmiać tak jak ja widząc jego minę. - Ale ty też nie jesteś taka zła, wiesz? - znowu zaczęliśmy się śmiać.
_______________________________ Wiecie już?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
