Yalnızlığı Demledim...

6. bölüm

       
             💎 Keyifli okumalar 💎

Bu herif bana hala Melek diyordu, sinirle tekrar ağzımı açacaktım ki, bilincim benden isteksiz yeniden kapanmıştı...

...

Bilincim yavaş yavaş kendine gelirken, duyduğum sesler ile gözlerimi açtım. Yatağımın yanındaki koltukta, Banu, Yavuza sarılmış bir şekilde ağlıyordu. Aras yatağımın ucuna oturmuş, dirseklerini dizine, ellerini başının arasına almış bir şekilde duruyordu. Benim için baya korkmuşa benziyorlardı. Uyandığımı belli etmek için,

"Çocuklar bu haliniz ne" diyerek oturur pozisyona geçtim.
Sesimi duymalarıyla, hemen baş ucuma toplandılar. Banu'ya baktığımda, gözleri ağlamaktan kızarmış olduğunu gördüm.

Banu"Melek.., iyi misin canım?" Demesiyle tip tip Banu'ya baktım.
Ya hepsi salaktı, yada bende bir salaklık vardı.

"Melek biz senin yakın arkadaşlarınızız, hastaneden, hatırlıyorsun dimi bizi?" diyen Arasa  baktım.

"başlamayın lan sizde şimdi Allah aşkına, Saçma sapan konuşup da benim sinirlerimi bozmayın, herhalde hatırlıyorum sizi."

"Vallahi Duru bu..amannn Melek diyecektim. Kızım sana birşey oldu diye çok korktuk." Diyen Arasa

"Lan çakıcam suratına tekmeyi haaa,
Melek deyip durmayın bana, Duruyum lan ben Duru, bir daha tekrarlamama gerek varmı? Du-ru."sinirden burnumdan dumanlar yükseliyordu resmen.

"Tamam, tamam sakin ol, kızma sende, biz napalım sana  böyle seslenmemizi söylediler," diyen Yavuz birşeyi hatırlarcasına tekrar konuştu.

" Harbi Duru neler oluyor. Dışarda adamın biri bize sana Melek diye hitap etmemizi söyledi."

"Ne. adammı. oda kim"diye sordum.

"Bilmiyoruz bizde, ama adam baya iriydi, aynı mafya babaların koruması gibiydi." Demesiyle beynimde şimşekler çaktı. Bu kesin Defne Hanım'ın korumasıydı.

"Hatta..." diyen Banu'ya baktım.
Evet dercesine başımı sallayıp kelimenin devamını getirmesini bekledim.

"Hatta, seni kurtaran kişiler, senin hakkında bilgi alma isterse bizden, bizim onlara senin Melek olduğunu, ailesi olmayan, yetimhanede büyüyen ve bizim hastanede çalışan, olarak söylememizi istedi. Aksi takdirde gerçeği söylersek,
Onların Yapacaklarından kendileri sorumlu olmazmış ve başın daha çok belaya girermiş."

Banu'nun söyledikleriyle şaşkınlığımı gitgide artıyordu. Bunu söyleten kişi kesinlikle Defne hanımdı, neler karıştırıyordu böyle. Kesinlikle hastaneden çıkıp bunu hemen öğrenmem lazımdı yoksa çıldırıcaktım.

"Neler oluyor Duru, bize anlatıcak mısın?" Diyen Yavuz'a baktım.

"Neler olduğunu bir bilsem," Çok kısık sesle söylemiştim ama, onların duyduğuna emindim.

Kapının birden açılmasıyla içeriye Emir girdi ve yüksek sesle,

"biliyordum, yeminle biliyordum,"dedi.

Biz ne oluyor dercesine Emir'in tepkisine bakıyorduk.
Emir hızlı adımlarla yanıma geldi ve sıkıca sarıldı. Ben şaşkınlık içinde Emirin ne yapmaya çalıştığına bakıyordum. Aras Emiri benden uzaklaştırıp önüne geçti ve hesap sorarcasına,

"Birader, hayırdır, sende kimsin?"dedi.

Emir " ben Rüzgar'ın arkadaşıyım, sizin konuştuklarını istemeden kulak misafiri oldum ama buna hiç de pişman değilim."Demesiyle,