Yalnızlığı Demledim...

9. bölüm

       💕 keyifli okumalar...💕

Bir inleme sesiyle kalakaldım...

Adam kesik kesik nefesler alırken bir yandan bir şeyler söylemeye çalışıyordu.

Hemen başucuna geçip, "Amca yorma kendini, hastaneye götürücem seni, nolur gözlerini kapatma tamammı,"
Diye adamı sakinleştirmeye çalışıyordum, bir anda siren sesleri duyulmaya  başlayınca sevinçle yerimden fırladım ve Ambulansın gelmesini izledim.

Ben Ambulansa haber vermemiştim, galiba yoldan geçen biri görmüş ve ambulansı aramıştır diye düşünürken
Yaşlı adamı sedyeye koyuyorlardı, Bende ne olur ne olmaz deyip adamın yanına gittim ve birlikte ambulans arabasına bindik.

Hastaneye geldiğimizde apar topar ameliyata aldılar. Ameliyathanenin önüne oturmuş başımı iki elinin arasına aldım ve bugün yaşanılanları düşünüyordum. Ne çok şey yaşamıştım bugün, ilk okul heyecanı ile sevinçle okula gideyim derken sanki o okula gitmemem için bu olanlar olmuş gibiydi.
Yoksa o okul lanetlimiydi, kendi düşüncelerime sinirle içimden gülmeye başladım.
İyice kafayı bozuyordum ben.

"Hanımefendi, buyrun sizede bakalım eliniz kötü gözüküyor,"

diyen sesle kafamı kaldırıp minyon tipli,kıvırcık sarı saçlı, bir hemşire tatlılıkla bana bakıp gülümsüyordu. O kadar sevecen duruyordu ki, etrafına resmen pozitif enerji gönderiyordu. Kafamı tekrar elime çevirdigimde, elimin kanla kaplı olduğunu farkettim, adamın kanı benim kanlı ellerime bulaşmıştı. Başımı kaldırıp hemşireye baktım,
Kafamı sallayıp onu onayladıktan sonra, ayağa kalkıp, peşinden takip etmeye başladım.

*****

Elimde ki sargı bezlerine bakarken bir yandanda adamı merak ediyordum.
Polisler ifademi almıştı, annemleri de arayıp, hastanede olduğumu söylediğimde, panik yapsalarda birşeyim olmadığını söylesemde, bir türlü beni dinleyemiyorlar ve dahada panik yapıyorlardı. Biliyordum ki beni görmeden iyi olduğuma asla inanmayacaklardı.

2 saat olmuş adam hala ameliyathanedeydi ve doktorlardan gelecek haberi bekliyordum.

"Babaaa" birisinin haykırmasıyla yerimden sıçradım ve kafamı sağa çevirdim. Bir adam resepsiyondaki hemşireden, büyük ihtimal babasını arttırıyordu. Kadın benim olduğum tarafı gösterince bu adamın babası  Ameliyathanedeki olduğunu anladım.

Adam koşar adımlarla ameliyathanenin önüne gelip kapıyı yumruklamaya başladı ve bir yandanda bağırıyordu.

"Açın kapıyı,babam iyimi görmem lazım, açınn"adam haykırarak kapıya vurmaya çalışıyordu, biraz daha böyle devam ederse onu kapı dışarı edeceklerdi.
Bu böyle olmayacaktı, ayağa kalkıp adamın kolunu tuttum ve,

"Sakin olun beyefendi,  Doktorlar elinden geleni yapıyorlar, böyle yapmakla onların işine engel olamazsınız," deyip adamı bir yandanda çekiştirip banka oturtturdum. O sırada bir kaç kişi daha gelmeye başladı. İçlerinden biri yanımdaki adama koşup,

"O..oğlum, babann, n..nasıl, Enginim nasıl iyimi."
Derken sesi ağlamaktan kısılmış olduğu bariz bir şekilde titrek çıkmıştı.

Adama baktığımda gözleri kan çanağına dönmüş bir şekilde annesine ne diyeceğini bilemiyormuş gibi bakıyordu. Nedense benim birşey söylemem gerektiğini hissedip,

"Doktorlar elinden geleni yapıyorlar, haber bekliyoruz bizde" diye konuştum.
Hepsi pür dikkat beni dinlerlerken, bir an konuşmada mıydım acaba diye kendi kendime düşündüm.

İçlerinden bir erkek buz mavisi gözlerini kısmış bir şekilde  bana doğru yaklaşıp kısık gözlerini mümkünmüş gibi dahada kıstı ve
"Sen kimsin, Engin amcamın yeni asistanı dedikleri sen misin yoksa"
Demesiyle hızla kafamı sağa sola salladım ve