Yalnızlığı Demledim...

25.bölüm

              🌺 keyifli okumalar🌺

Mültimedya:Grup Nara (Ne olur gitme)

Şiddetle tavsiye ediyorum. Özellikle hikayeye başlarken dinleyiniz mutlaka.

Gitmee...

Gitmee.. Ne olur gitmeee...

Gitmee...

Gitmee... Üşüyor ellerimm...

Gitmee... Ne olur gitmeee...
Sen gidince; Üşüyor ellerim.
Sensiz, Acı veriyorr.
Boynu bükük, öksüz kalbim.  

Sen gidince, Aşka kısır sancılar.
Gözlerimde, yağmur olur şarkılar.
Bu koca dünya, içimde toz duman olur.
Her sokakta alev alev yangınlar çıkar.   
Bu koca dünya içimde toz duman olur.
Her sokakta alev alev yangınlar çıkar.

Aç bana kollarını,
Sar yine öyle, tut bırakma.
Sev beni delicesine,
kimseye verme, canımıda yakma.

Çok severim güzelim,
ben deliyim sen kusuruma bakma.
Ah yanıyor yüreğim.
ne olur beni anla...  

Gözlerimden akan yaşı gizlice silip, hıçkırığıma engel olmaya çalıştım, içim kan ağlıyor, Kalbim sıkışıyordu. Bu tarif edilesi bir acı değildi, bu çok başkaydı. Bambaşkaydı.

Şarkı sözleri gibi, bu koca dünya içimde toz dumandı. Yanıyordu yüreğim.

Sensiz nefes alamıyorum Rüzgârım duy sesimi. Artık duy ve çık gel her neredeysen. Şarkının devam etmesiyle usulca gözlerimden yaşların akmasına izin verdim.

Sen gidince Aşk'a kısır sancılar,
Gözlerimde yağmur olur şarkılar,
Bu koca dünya, içimde toz duman olur
Her sokakta alev alev yangınlar çıkar.

Aç bana kollarını,
Sar yine öyle, tut bırakma,
Sev beni delicesine,
Kimseye verme, canımıda yakma,

Çok severim güzelim,
Ben deliyim sen kusuruma bakma,
Ah yanıyor yüreğim,
ne olur beni Anla...

Şarkının bitişinde, boğazımdan kopan hıçkırıkla, hemen elimle ağzımı kapattım. Mutfakta yemek yapan Aşçı bana üzgün gözlerle baktı ve, yanıma gelip, elindeki mendili uzattı.

"Gözünü sevdiğim hanım kızım, yapma etme, yazıktır sana, ne diye kendini heba edersin." Diyen Aysel ablayla mendili alıp, burnumu sildim.  Beni anlamalarını beklemiyordum zaten. Ardından gözyaşlarımı silerken,

Mutfağa gelen dedemi görmemle, sinirle gözlerimi devirdim.

"Zırlayacağına kalk da hazırlan, birazdan korkmaz ailesi burada olurlar." diyen dedeme öfkeyle ayağa kalkıp tam bağıracakken, Aysel ablanın uyarı dolu gözlerle elimi tutması, bağırmama engel olmuştu.

Hızla elimi çekip, odaya doğru öfkeli adımlarla yol aldım. Odama gidip kendimi lavobaya atıp, hıçkırarak ağlamaya başladım. Hastaneden ayrılalı tam tamına 28 gün olmuştu. Ve hala Rüzgarım yoktu. Bana Rüzgarın öldüğünü söyleseler de inanmıyordum. Yada inanmak istemiyordum. Nedense İçimde bir yerlerde yaşadığını belirten umutlar vardı. Hem dememişmiydi Rüzgar, bekle beni diye, Rüyada olsa bu bana bir işaretti.

BEKLEYECEKTİM...

Kazadan sonra dedemler tarafından hastaneye yatırılmış, tam 9 gün yoğun bakımda uyanmamı beklemişler.