12. bölüm

428 122 25
                                    

"Aman Allah'ım buda ne böyle"

Karşımdaki kişiye şaşkınca bakıyordum. Bu oğlan
hastanedeki adamın oğlu değil miydi. Ne işi vardı burada üstelik bir elinde çiçek bir elinde ise balonlar vardı.

Bu oğlan fazla yakışıklı değilmiydi yaaa, boy, pos, gözler , ya o gülüşler, buraya kimin için geldiyse o kız gerçekten çok şanslı olmalıydı, ben dalmış, farkına bile varmadan oğlanı incelemeye almıştım. Birden kendime gelip silkelendim ve oğlana tekrar bakarken bana baktığını farkettim. İşte  rezil olmuştum oğlana, utanmadan oğlanı incelersem, arkamı döndüm ve tam gitmek için adımımı atıyordum ki,
"Duruuu..." Diyen bir ses beni durdurmuştu. Kaşlarımı çatıp arkamı döndüğümde, o oğlanın bana yaklaştığını görmemle kalbimin atışıda gitgide hızlanıyordu. Yanıma iyice yaklaştı ve hafifçe boğazını temizleyip konuşmaya başladı.

"Biliyorum, sana çok haksızlık ettik. Herşey için özür dilerim. Lütfen affet beni, babamın o halini görünce gözüm hiçbir şeyi görmez oldu. Polisler felanda seni suçlayınca üstüne çok geldim, farkındayım. Eğer o Arda gelip olayı anlatmasaydı, hiçbir şeyden haberim olmayacaktı."
Mümkünmüş gibi dahada çok yanıma yaklaştı ve,

"Beni affedebilecek misin?"
Ben şaşkın bir şekilde adama bakıyordum. Tamam bir özür dilemesi gerekirdi ama neden, bu çiçekler, balonlar alınmış aklım almıyordu. Burada daha fazla durmamak için hemen," tamam, affettim, büyütülecek birşey değil zaten" deyip kestirip atmak istedim, ama bu o oğlan için geçerli değildi.

"Tamam o halde, okul çıkışında birşeyler yaparmıyız," derken ben bir şok daha,
"Şeyy, sanmıyorum ailem izin vermeyebilir, eve dönsem daha iyi olur.
" Hadi ama Duru, fazla zamanını almam merak etme, 1 saat için lütfen,"
Bu adamın derdi neydi, ben hala şaşkınlık içinde adama bakıyordum. Bu kadar çabuk bana ısınması, bu şekilde davranması normalmiydi acaba, etrafıma şöyle bir göz gezdirince, kızların kıskanç gözleri ile bizi izlemesi ister istemez hoşuma gitmiş,
"Tamam, kabul" demiştim. Biliyorum bende az değildim, olsun en azından tanıma şansı yakalamıştım.
"Tamam o halde okul çıkışı görüşürüz." Deyip elindekileri uzattı ama ben almayınca,
"Ah pardon, okul çıkışı versem daha iyi olur, görüşürüz,"deyip oradan uzaklaşmasını izledim.

***

Bugün ders, okul, öğretmen derken biraz sıkıcı geçmişti. Çantamı sırtıma alıp bahçeye çıkmamla karşımdaki o oğlanı görmemle yüzümde bir gülümseme oluşmuştu, şu an kendimi çok havalı hissediyordum. Etraftaki gözlere aldırış etmeden, oğlanın yanına gittim.
"Merhaba,"
"Merhaba Duru, naber"

"İyi, şeyy, ben sana olur dedim ama, ben annemden izinsiz asla bir yere gitmem, ondan izin alsam öncelik, yada yarında gidebiliriz izin alabilirsem."

Kısa kahkaha atmasıyla, hayran hayran onu izlemiştim bir insanın gülüşüde bu kadar güzel olur muydu.

"Aile kızıyım diyorsun yani,"
Bir an kaşlarımı çatıp,

"Evet, aile kızıyım,ayıp mı" dememle ellerini teslim olur gibi havaya kaldırıp,
"Tamamm, sakin şaka yapıyorum. Ben  bırakırım seni eve annenden izin al, sonrada gideriz ne dersin," deyip göz kırpınca bir an yanlış yapıyormuş hissine kapıldım.

"Ben vazgeçtim, gelmiyorum bir yere, özründe kabul edildi, bu kadar uzatmaya gerek yok" deyip arkamı dönmemle kolumdan tutması bir oldu,
"Haydaaa, noldu ya durup dururken, yanlış birşey mi dedim."
Derken sadece sessizce ona bakıyordum. Ona güvenmemi beklemesi saçma olurdu zaten. Sanki aklımdan geçenleri anlamış gibi,

"Güvenmiyorsun" dedi. Doğruydu, güvenmiyordum. Tamam yakışıklı olabilirdi, ama buda demek ona güveniyorum, tanımıyordum gayet normaldir güvenmemem.

Yalnızlığı Demledim...Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin