Yalnızlığı Demledim...

FİNAL PART 1

Arkadaşlar 2 bölüm birden yayınlıcam bilginize🤗🤗

Mültimedya: Rüzgar

💘 Keyifli okumalar 💘

Karşımda kaşları çatık, esmer tenli bir adamın öfkeyle bize bakmasıyla bende kaşlarımı çatıp ona baktım. Bir sağ elinde az önce havada patlattığı silahı duruyordu. Bir süre sonra o silahı bana doğrultmasıyla sinirle dişlerimi sıktım.

"Kimsin lan sen o.... Çocuğu" Duru'nun arkamdan kafasını yana eğip karşımdaki adama baktığını anlayınca iyice arkaya saklamaya çalıştım. Ona birşey olsun istemiyordum.

"Yiğitt..."demesiyle, kafamı Duruya çevirip, "sen nerereden tanıyorsun?"diyecekken dudaklarımızın bir anda birbirine deymesiyle kaskatı kesildim.

"Laaaannnn" o adamın kükremesiyle Duru'dan hızla ayrılıp arkama saklamamla, silahın patlaması ile nefesimin kesildiğini hissetmiştim. Ardından bir silah daha patlatmasıyla gözlerim kararmış ayakta duramaz hale gelmiştim.

Bir silahın daha patlamasıyla bedenim daha fazla dayanamamış, olduğum yere yüzüstü çakılmış, acıyla yüzümü buruşturmuştum. Durumun çığlığını duymamla gözlerimi açıp Duruya baktım.

Karşımda iki kollarından tutulmuş yanıma gelmek için çabalayan ve çığlıklar içinde adımı sayıklayan Duruma, fındığıma bakıyordum. Alıyordu onu elimden, götürüyorlardı benim kıyamadağım sevdiceğimi. Ellerimi ona doğru uzattım, sanki tutsam hiç gitmeyecek gibiydi. Bir silahın daha patlamasıyla, Durunun yeniden çığlık atması bir olmuştu. O an gözlerimden yaşların akmasına engel olamamıştım.

Biliyordum bugün benim ölüm günümdü. Ben artık bu dünyadan gidicektim. Durumu, Güzelimi kurtaramadan gidicektim. Hiç birşey yapamamak, Durumu kendi ellerimle veriyor gibiydim. Daha az önce ona bir söz vermişken, şimdi sözümü tutamamak beni utandırmıştı.

Affet sevdiğim, seni kurtaramadım.

Gözlerim yavaşça kapanırken Durum'un "yalvarıyorum hastaneye götürün, söz veriyorum sizinle gelicem ama ona birşey olmasın"

Hayır demeye çalışmıştım ama dudaklarımı kıpırtacak halim yoktu. benim için kendini ele veriyordu hayır asla eğer Duru onlarla gidicekse ölmeyi seçerdim. Neredeydiler bu Emirle Mert, neden engel olmuyorlardı, neden izin veriyorlardı Duruyu götürmelerine.

"Bırakın beni, onun ölmesine izin veremem, Yiğiiiitttt, Rüzgarı hastaneye götürün lütfen, ne istersen yaparım" diyen Duru ile kalbimin acıyla burkulmasına anlam verememiştim. Kimdi bu Yiğit, bizden ne istiyordu. Öğrendim ne fayda edecekti. Şu anda ölümüme dakikalar kalmıştı. Hissediyordum. Azrail birazdan kapımı çalıcaktı. Gitmem gerekiyor artık güzelim. Gözlerim iyice kararmış bedenim kendini derin uykuya vermişti.

Sahi neydi sevmek!!!

Karşılıksız herşeye rağmen sevmek miydi?
Yada... Onun tüm kusurlarını görmezden gelecek kadar mıydı sevmek.

Benimki sevgimiydi o zaman?

Peki ya AŞK!!!

Aşk diye birşey var mıydı?
Hani diyorlar ya, onu gördüğünde kalbin deli gibi çarpıyor, vücudun titriyor. Elin ayağına dolanıyor.

O zaman benimki Aşkmıydı?

HAYIR!!!

Benim sevgimde, aşkımda bu kadar basit kalamazdı.
Benim ruhum ona bağlıydı.
Ben kalbim ona bağlıydı.