«Την ξέρεις την Νεφέλη, Βαγγέλη.» Λέω τονίζοντας τις λέξεις.
«Μάλλον όχι τόσο καλά όσο πίστευα..» λέει σκύβοντας το κεφάλι.
«Βαγγέλη, μην το παίρνεις έτσι.» Λέω χαϊδεύοντας τον στοργικά στον ώμο.
«Και πώς να το πάρω ρε ελένη; Μπορείς να μου πεις; Πες μου εσύ ένα τρόπο για να μην νιώθω έτσι και εγώ είμαι διατεθειμένος να το κάνω!» Ουρλιάζει.
Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι, τρομάζω στην εικόνα του.
«Δεν μπορώ να σου πω εγώ τι να κάνεις, αυτό που μπορώ να σου πω είναι να κάνεις υπομονή. Εντάξει;» Λέω κοιτώντας τον στα μάτια.
«Σε ευχαριστώ, για όλα.» Λέει ελαφρώς χαμογελαστός.
«Επιτέλους σε είδα να χαμογελάς.» Λέω περήφανα χαϊδεύοντας του το μάγουλο.
«Εσύ ευθύνεσαι γι'αυτό.»
«Τότε.. θέλεις να κάνεις και σε εμένα μία χάρη; Βασικά, θα σου βγει και σε μία ελάχιστη δόση χαράς. Ε; Τι λες;» Με κοιτάει με απορία.
«Με τρομάζεις.» Γελάει αμήχανα.
«Είναι ένα κορίτσι κάτω, ήρθε από μακριά για να σε δει..»
Αμέσως το πρόσωπο του φωτίστηκε, χαμογελάσε με το πιο μεγάλο χαμόγελο.
«Φυσικά και θα πάω. Θα κάνω ένα ντουζ και κατεβαίνω, πήγαινε να της πεις να με περιμένει.» Λέει ενθουσιασμένος ενώ τρέχει πάνω κάνω στο δωμάτιο.
«Σε ευχαριστώ.» Λέω χαμογελώντας και εκείνος μου δίνει ένα βιαστικό φιλί και πηγαίνει στο μπάνιο.
[...] «ελένη;» Λέει συνεσταλμένα η κοπέλα ενώ έρχεται κοντά μου.
Εγώ ανοίγω την αγκαλιά μου και την υποδέχομαι. Σηκώνει δειλά το βλέμμα της και με κοιτάει. Εγώ της χαμογελάω γιατί ξέρω τι θέλει να ακούσει.
«Σε λίγα λεπτά, έρχεται..» της ψυθηρίζω.
Εκείνη με κοιτάει άναυδη και χαμογελάει ενώ παράλληλα ξεσπάει σε κλάματα.
«Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ.» Με σφίγγει στην αγκαλιά της και με κάνει πέρα δώθε, γελάω με αυτή την αντίδραση της.
Θα την κάνει χαρούμενη. Την νιώθω, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είσαι μακριά και να μην μπορείς να έρχεσαι συχνά για να βλέπεις τον άνθρωπο που σε κάνει χαρούμενη, ακόμα και με το πιο ασήμαντο.
Καθώς μιλάμε βλέπω τον Βαγγέλη να έρχεται με αργά βήματα προς το μέρος μας. Μου κάνει νόημα να μην της πω κάτι.
YOU ARE READING
"Know Who You Are" |VK| •Book 2•
Fanfiction«Σκάσε!» Φωνάζει και σηκώνει το χέρι του για να με χτυπήσει. «Κάνε το. Σε προκαλώ.» Λέω και στέκομαι στο ύψος μου. «Όχι. Δεν μπορώ. Η αγάπη μου για εσένα με εμποδίζει.» Ψελλίζει. Το δεύτερο μπαμ, επέστρεψε! Η παρακάτω ιστορία είναι το δεύτερο βιβ...
