BİR ÇEŞİT PERİ MASALI

BİR ÇEŞİT PERİ MASALI"14"

Multimedya:"Hazal"

Şarkı:"Spice girls-Viva forever"

 Biri kalbimi avucunun içinde ufalıyormuş gibi hissediyordum.Sinan'ın harabe mekanının bir köşesinde oturup etrafı izlediğim yirminci günündeydim.Bu süre boyunca sosyeteden kimseyi görmemiştim.Bir kez Nisan'la konuşmuştum ki bu da sadece iki bilemedin üç cümleden ibaretti.Issız bir sokağa bakan camın önünde oturup gözlerimi dışarıya dikmekten ve Sinan'ın önüme koyduklarını yemekten başka hiçbir halt yapmıyordum.Güçlü olduğum konusu tamamen yalandı anlayacağınız.Ben tek bir gerçekle çökmüştüm.Nefes alan bir ölüden tek farkım hala deli gibi yemek yiyiyor oluşumdu.Konuşabileceğim kimse yoktu.Arada kafamı Sinan'ın omzuna yaslayıp ağlıyordum ve beni teselli etmediği için minnettardım.Sinan'ın omzunda ağlamak güzeldi.En azından ağlayacak bir omzun oluşu güzeldi ama bazen gözlerimi kapadığımda Orkun'un gözleriyle karşılaşıyordum.Sonra karanlıkların içinden bir yerden Demir'in gözleri çıkıyordu ve suçluymuş gibi hissediyordum.Onlardan uzakta  Sinan'ın omzunda ağladığım için berbat hissediyordum.

 Sinan arkamdan yavaşça yaklaşıp kollarını belime doladığında camın önüne konmuş,küçük,ürkek kuşu izliyordum.Yalnız görünüyordu.Korkmuş ve aç.Tıpkı bana benziyordu ama benim aksime her an uçmaya hazırdı.Kanatları vardı.Kimse ona zarar veremezdi.Sinan dudaklarını saçlarıma bastırıp:"Nasılsın?"diye sorduğunda gülümsedim.İyi olacaktım.Olmak zorundaydım.Başka ne olacaktı ki zaten?Bu acıyla yaşamayı da öğrenecektim.Diğer tüm acılarla yaşamayı öğrendiğim gibi.Kafamı ona doğru çevirip gözlerimi gözlerine diktim.Gülümsedim ve:"İyiyim."diye mırıldandım.Sonra derin bir nefes aldım ve yirmi gündür burada oturup düşündüğüm şeyi dile getirdim:"Sanırım gitmem gerek.Hala ailemle ilgili halledemediğim şeyler var ve her şeyi bilmek istiyorum.Annemin beni neden bıraktığını ya da Yağmur'un annem sandığım bir kadını neden öldürdüğünü.Her şey çok anlamsız ve boşluklar var.Boşlukları kapatmalıyım.Buna ihtiyacım var."Sesim beklediğimden daha pürüzsüz çıkmıştı ama aslında canım yanıyordu.Güçlü olduğum hakkında size milyonlarca şey söyleyebilirdim.Etrafımda ki insanları buna inandırabilirdim ve yeniden ağlamamayı başarmış olabilirdim ama hala canım yanıyordu.Artık o lisede ki umursamaz kız değildim.İki hayat arasında kendi dünyasını kurmuş,gerçekleri önemsemeyen o kız değildim.Büyüdükçe daha çok kırılıyordum.Daha yirmi bir yaşındaydım ve şimdiden kalbimin bir kısmı yok olmuştu.Kalbim olmadan dünyaya bakışım tamamen farklı oluyordu.Sonumun kötü olmasından korkuyordum.Ya sinsi biri olursam ya da agresif ya da daha kötüsü bir bağımlı olursam? O zaman ne olacaktı?İzgen ailesinin kendi içinde çöküşünü izlerken aynı zamanda kendimi kaybedişimi mi izleyecektim.İçimde ki acı verici kötülüğün beni kavrayıp yok etmesine göz mü yumacaktım?Sinan'ın gözleri gözlerimde takılı kalırken belimde ki ellerini çekti ve benden uzağa gitti.Sağ elini ensesine götürüp orayı kaşırken bana baktı ve dudaklarını dişleyip,titrek bir sesle:"Nasıl istersen."dedi.Beni bir kez daha kaybediyordu ve bende bir kez daha ondan uzağa kaçıyordum.Bu bizim ilişkimizin döngüsüydü.Sinan'ı arkamda bırakıp kaçıp giderdim ve sonra yeniden ona dönerdim.Sonra yeniden ondan kaçmanın bir yolunu bulurdum.Sinan hep ilk aşkım olarak kalacaktı ve bende ne kadar ondan kaçmak için zaman kollasam da yine ona geri dönecektim.Çünkü kendi dünyamdan ancak onun dünyasına girdiğimde kurtulabilirdim.Yavaşça ayağa kalktım ve ona yaklaşıp kollarımı boynuna doladım.Kolları belimi sardı ve yüzünü saçlarıma gömdü.Kulağına yaklaşıp:"Hep ilk aşkım ve güvenli limanım olarak kalacaksın."diye fısıldadım.Beni daha sıkı sardı ve:"Her gelişinde burada olacağım."diye karşılık verdi.

 Gerisi kolaydı.Sinan'ın harabesinden çıktıktan sonra  Nisan'ı aramış ve Demir'le konuşmam gerektiğini söylemiştim.Dahiyane planıma burun kıvırmış olsa da kabul etmişti ve Demir'le konuştuktan sonra onun yanına gelmemi söylemişti.Elbette kabul etmiştim çünkü eğer o gün o cafede Nisan'la karşılaşmasaydım hala İzgen dünyasının bir köşesinde yalnız bir kız olarak kalacaktım.O bugüne kadar edindiğim tek arkadaştı.