Minął tydzień od ostatnich wydarzeń. Od zerwania Jima, od momentu kiedy poraniłam. Może to i lepiej? Nie nadaje się na wzór rodzica. Wstałam z łóżka i pierwszy raz od tych paru dni wyszłam. Wyglądałam okropnie, ale byłam pewna że mój tata nie ma gości. Kiedy schodzę po krętych schodach widzę jak mój ojciec pije kawę.
– Hej – mówię lekko zawstydzona moim stanem. Ten uśmiecha się i wstaje by mnie mocno przytulić. Zaskakuje mnie to, ale wtulam się w niego.
– Tego mi było trzeba – uśmiecham się.
– Nie. Teraz potrzebny jest ci prysznic i porządne śniadanie – kiwam głową na jego słowa i schylam głowę i wbijam uparcie wzrok na jego buty. Po chwili mój ojciec podnosi mój podbródek – Wiem, że to trudne, ale musisz o nim zapomnieć. Nie jest wart twoich łez, twojego bólu – podaje mi jeden z moich nożyków – Jesteś moją córką i najbardziej twardą kobietą jaką znam – Jego słowa znaczyły dla mnie wiele.
– Dziękuję staruszku – macha głową i nie może powstrzymać uśmiechu – Idę się umyć – cofam się po jakieś ubrania.
Wychodzę z łazienki i od razu idę do kuchni. Kiedy mój żołądek jest już zaspokojony kieruje się do miejsca gdzie był wcześnie ojciec. Mało nie padam na zawał kiedy widzę Carlosa.
– Czego tutaj chcesz? – pytam wściekła.
– Czekam na dokumenty od twojego ojca – mówi spokojnie patrząc na mnie uważnie – Jak się trzymasz?
– Czuje się świetnie, nie widać?
– Właśnie widzę – jego spokój doprowadza mnie do szału.
– Jeśli zagrozisz... – zaczynam, ale ten nagle wstał.
– Posłuchaj. Jeśli bym miał złe zamiary już by ten apartamencik dawno zamienił w ruiny do zwiedzenia przez bezdomnych. Przestań traktować mnie jak wroga bo nim nie jestem – mija mnie i podchodzi do idącego już ojca – Dziękuję. Widzimy się jutro – mówi i wychodzi. Zaciskam usta i dopiero po chwili dociera do mnie, że to przeciwnik Jima. Nie jest już moim wrogiem bo ma interesy z członkiem mojej rodziny.
– Chodźmy w coś pograć... – mówię po chwili.
💜💜💜
